Maar het sextet trok zich weinig aan van de verwachtingen van de fans en maakten wederom een album dat zijzelf wilden maken. Dus laat het alvast duidelijk zijn, A Line Of Deathless Kings kan je helemaal niet Songs Of Darkness: Part 2 als bijnaam geven. Hoe diepgravend Songs was, zo toegankelijk is Kings geworden. Geen dramatische en tot diepmentale gekheiddrijvende toetspartijen meer, maar sfeervolle toetstapijten die rustig over de gitaarpartijen liggen gedrapeerd.
En deze gitaarpartijen staan dan ook centraal tijdens de nieuwe songs. De ritmische riffs van Hamish Glencross vormen de basis door hun repeterende en simpele opzet. Dit zorgt ervoor dat ook metalfans die niet wild zijn van een partij doom Kings zullen smaken. De romantische gitaarleads zijn echter gebleven en zullen weer intens worden ervaart door mensen die de zielpijnen van Aaron Stainthorpe begrijpen. Aaron zelf zingt veelal clean en laat zijn ziekelijke en ijselijke klanken, maar ook zijn diepe grunt achterwege. Dit leidt vooral tot beklijvende zanglijnen en minder tot afstotelijke en griezelige passages.
Ach. Ik kan nog uren, zelfs dagen en weken blijven praten over de gevoelens die mijn geest een lichaam ervaren tijdens de nieuwe hersenkronkels van deze intense band, maar daar heeft U niets aan. Want U voelt vast iets anders. Het enige wat ik kan zeggen is dat A Line Of Deathless Kings alvast meer dan de moeite is om aan te schaffen en dat (laten we wel eerlijk zijn) My Dying Bride een van de weinige metalbands is die exact doen wat ze zelf 100 procent willen doen. En dat maakt dit album nog een stuk eerlijker, intenser en machtiger.
Tracklist:
1. To Remain Tombless
2. L'Amour Detruit
3. I Cannot Be Loved
4. And I Walk With Them
5. Thy Raven Wings
6. Love's Intorable Pain
7. One Of Beauty's Daughters
8. Deeper Down
9. The Blood, The Wine, The Roses
.jpeg){kind=small}
