Maar daar de hoffelijke kanalen nimmer zullen melden dat de dienstverlening van Panzerchrist in geschrift dit jaar teruggefloten wordt, hijs ik de rugzak der verslaggeving op mijn eigen spek. Verschil moet er immers wezen, en dus wil ik u melden dat de Room Service die Panzerchrist u anno 2003 nog aanbood plaats heeft gemaakt voor iets veel minder welwillends: de Battalion Beast.
Met nadruk heb ik het over dienstverlening in geschrift, want waarde lezer, als u de titels fuckt, komt Panzerchrist ineens in een heel ander licht. Service mag dan plaats gemaakt hebben voor een beest, muzikaal is de band er ook beestachtig op vooruit gegaan. Want wie Room Service zich nog als een robuuste en solide, maar een tikkie eentonige plaat kan herrinneren, zal versteld staan van de dit jaar verschenen Battalion Beast. Want dit beest weet niet alleen hoe je moet donderen, maar ook hoe je vakkundig moet mikken, schieten, manoeuvreren en misleiden.
De eerste misleiding volgt pal na de eerste noten die een korte maar stevige drumsolo vormen. Na zo`n gewelddadige uitbarsting verwacht uw oor een ongeremde lawine aan donderhard doodmetaal. Maar de eerste daadwerkelijke geluiden van de opener The Lean Black Cruisers klinken bijna black metal! En na het vertrouwde geluid van Room Service, waarop een enkele keer een noordelijke noot wordt aangesneden, maar waarop de band toch echt overduidelijk overwegend death metal speelt, is dat op z`n minst een merkwaardige omschakeling.
Een omschakeling die gaandeweg het album zeer stevig doorzet, overigens. Op Battalion Beast speelt Panzerchrist geen lompe death meer, maar een snoeiharde meer veelzijdigere mix van black en death metal. Panzerchrist komt creatief uit de hoek en biedt met Battalion Beast de luisteraar een veelzijdig muzikaal programma.
Ook de toetsen maken deze keer een veel groter deel uit van het geheel dan ooit tevoren. Melodisch is Panzerchrist niet te noemen, omdat de band toch veel meer rost dan riedelt, maar de uitgebeide melodieuze escapades mogen zeker niet onvermeld blijven, omdat Battalion Beast mede dankzij dat gegeven niet alleen de gebalde vuist op de maat der herrie op tafel doet rammen, maar ook de nodige armhaartjes in verticale positie weet te brengen. Een goed voorbeeld van zo`n allesomvattend nummer is Flame Of The Panzerchrist, maar ook de hekkensluiter The Spirit Of Soldiers is een compositie bij uitstek.
In zekere zin zou de uitspraak dat Panzerchrist "toegankelijker" is geworden kunnen corresponderen met wat u als waar of werkelijkheid beschouwt. Persoonlijk heb ik het liever over een positieve ontwikkeling, omdat de uitbreiding naar meer melodie en meer black metal-invloeden niet noodzakelijk toegankelijkheid betekent. De muziek is rijker nu, en biedt meer perspectieven. Dus doet er uw voordeel mee. Dit beest dondert u naar een plek vol metalen kwaliteiten, dus shut the fuck up en get on board.
Tracklist:
1. The Lean Black Cruisers
2. The Gods They Do Not Give Us Long
3. He Is Dead Who Will Not Fight
4. Infants' Graves
5. Weep No More
6. Flame Of The Panzerchrist
7. Lumps Of Rotting Clay
8. War In The North
9. The Spirit Of Soldiers
.jpeg){kind=small}
