Maar laat ik het debuut van Setherial maar even buiten beschouwing laten, want dat komt een heldere recensie voor het meest recente studiokabaal van Setherial ten goede.
Echt kut is de nieuwe niet eens. Death Triumphant klinkt rechtlijnig en het kost je totaal geen moeite om erin te komen. De black die Setherial speelt ligt makkelijk in het gehoor. Wel lekker, maar niet bijzonder, zal een voor de hand liggend antwoord zijn als je een gemiddelde black metalluisteraar naar zijn of haar opinie vraagt. En terecht. Death Triumphant bulkt van de elementen die kenmerkend zijn voor (Zweedse) black. Typerende riffs, breaks, tempowisselingen enzovoort. Als je wil weten wat ik daar godverdomme mee bedoel, adviseer ik je de cd eens te beluisteren en je zal zeggen: O, dat. Natuurlijk. Want je hoort niks bijzonders. Dark Funeral, wat Marduk en natuurlijk de bekende Setherialgeluiden. Deed de band maar eens zijn best om met echt iets wervelends te komen, in plaats van studioalbum zoveel de wereld in te schoppen. Ik heb de indruk dat Setherial het wel prima vindt, zo. Met de mogelijkheden in de studio zit het wel goed en daar houdt men zich dan ook gretig mee bezig. De productie is mij iets te helder. Ben ik een stof en kraak fetishist? Integendeel, maar dit soort gladde producties ontneemt de muziek alle kleur, het ruige gaat eraf. Laat ik maar niks zeggen over het geluid van de bassdrums. Brrr.
Maar goed, er is muziek gemaakt, er zijn nummers in elkaar gezet, en dat is iets wat Setherial heus wel kan. En let op: live mokert het als de hel, want live is een ander verhaal. Je zal het zien en horen (hoop ik). Laat ik Death Triumphant maar een middenmoter noemen. Met iets meer dan een zesje is de lading wel aardig gedekt.
Tracklist:
1. The Limbo Of Insanity
2. Death Triumphant
3. With Veins Wide Open
4. Aeons Of Bloodlust
5. Relinquishment From The Unlighted Chambers
6. Hellstorms Over The Empyrean
7. Inhale The Embers
8. Devilry, Wickedness And Scorn
9. Curse Of The Manifest
10. Fr Dem Mitt Blod (bonus op digipak versie)
