Apart, dat is Mael Mrdhas muziek zeker. De prachtige, meeslepende muziek wordt gezelschap gehouden door het typerende geluid van de Ierse fluit en bodhran. Helaas wordt het geheel ook lastig gevallen door de bij vlagen zeer irriterende zang van frontman Roibard Bogail. Maar het is heel lastig om de zang ronduit vervelend te noemen, want in sommige stukken werkt het juist wel. De zang kan eigenlijk het best vergeleken worden met hoe die ook op Primordials laatste album The Gathering Wilderness te horen is. Hoewel er bijna niets dan lovende recensies over dat album verschenen, heb ik nooit kunnen wennen aan de vocalen. Mael Mrdha heeft voor mij precies hetzelfde probleem.
Dit neemt echter niet weg dat de muziek als klaterend goud in de oren klinkt. Meeslepend, tragisch, emotioneel en zwaar. De folk elementen zitten prachtig in de songs verweven en maken van de muziek een prachtig tribuut aan de Ierse cultuur. De eerste paar nummers op het album zijn een beetje slapjes, maar Men All Hate To Love en Realms of Insanity klinken daarentegen weer prachtig. Wat Mael Mrdha vooral tegenwerkt is inconsequentie; soms zijn de songs te lang waardoor ze hun schoonheid verliezen, weer een andere keer kunnen sommige delen beter achterwege gelaten worden.
Al met al is Cluain Tarb niet echt een heel slecht album. Zeker is er een boel moois op te vinden, maar het geheel kan nog veel beter klinken. Mocht je wel tot de mensen behoren die het laatste Primordial album magisch vinden, raad ik je aan om Mael Mrdha eens een kans te geven.
Tracklist:
1. An Tus
2. Winds of One Thousand Winters
3. The Serpent & the Black Lake
4. Cluain Tarbh
5. I am the Wenches Bane
6. Men all Hate to Love
7. Pauper of Souls
8. Realms of Insanity
.jpeg){kind=small}
