Op Christ Illusion grijpt Slayer duidelijk terug naar hun oudere werk en opener Flesh Storm zou op South Of Heaven ook niet misstaan hebben. De stap terug naar de glorietijden als Reign In Blood, Seasons In The Abyss en South Of Heaven lijkt duidelijk, alleen al als we kijken naar het ouderwets getekende en provocerende artwork. Het hele album is barstens intens; de oude vlam lijkt weer te branden en ik denk dat beestachtige brute nummers als Consfearacy en het met blastbeats onderlegde Supremist menigeen versteld zal laten staan. Of wat te denken van een nummer als Eyes Of The Insane, dat zeker niet op Seasons In The Abyss had misstaan. Ook toe te juichen is dat het album weer barst van de typische op-beestachtige-snelheid-toonladders-op-en-neer-rammen-soloss. De aan de ene kant old school klinkende, maar tegelijk tijdloze productie maakt het plaatje helemaal af.
Qua tempo beweegt men zich voor een groot deel in hoge up-tempo regionen en daar is Slayer weer allesvernietigend. Dit hoge tempo wordt afgewisseld met de nodige langzamere stukken en hier ligt een beetje kritiek die men op Christ Illusion kan hebben, juist op sommige van de langzamere stukken wil zo nu en dan de verveling nogal eens heel eventjes toeslaan, maar in het totaalplaatje vallen deze onvolkomenheden nauwelijks op.
Dit album mag met recht het meest goede Slayer album van de laatste jaren genoemd worden; de allesdoorzagende riffs van Jeff Hanneman en Kerry King, de ratelende drums van Dave Lombardo en de doordringende stem van Tom Araya zorgen ervoor dat je vanaf de eerste toon gewapend met een honkbalknuppel door de buurt wil rennen, SLAYER!!! schreeuwen en onderwijl alles wat in je weg komt of in je weg zou kunnen komen finaal in puin te rammen!
Tracklist:
1. Flesh Storm
2. Catalyst
3. Skeleton Christ
4. Eyes of the Insane
5. Jihad
6. Consfearacy
7. Black Serenade
8. Catatonic
9. Cult
10. Supremist
