Is deze band een Faith No More-kloon, of een Fantmas rip-off? Niet echt, natuurlijk hoor je hier en daar wel een zachte echo van die bands, er is een overeenkomst in het feit dat Patton, met welke band dan ook, nooit het experiment schuwt. Zo ook met Tomahawk.
Het woord om te gebruiken is experimentele, sfeerscheppende rock. Nu denken we bij het woord sfeer meestal aan iets melodisch, iets kals, positief. Niet zo bij Tomahawk, vaak wordt een bizarre, donkere sfeer geschept en sommige songs zouden prima in een David Lynch-film passen. Zo een sfeer dus!
"101 North", "Point and click", het zijn liedjes waarin Patton alle uietesten van zijn stem gebruikt, nu een hoog en zacht zingend, dan laag en dreigend, en alles wat zich daartussen bevindt. De muziek is, alhoewel elk liedje op zich kort is, zeer goed uitgewerkt, met veel gebruik van keyboards en samples, zo liikt het, om de sfeer te versterken.
Een van miijn favorieten is "God Hates a Coward", een stevige rocker met een bezwerende riff die doet denken aan Led Zeppelins "Kashmir" of Tools "Sober".
Het is geen album dat onmiddellijk overweldigt, geen furieuze ontploffingen of bombastische geluidsmuren. Daarom was ik in het begin zelfs teleurgesteld en had ik het album maar een 60/100 gegeven. Maar hoe meer men luistert (en zeker met headphones), hoe meer de sfeer van dit album boven komt drijven en tevens het besef dat de alle liedjes, afzonderlijk vrij kort, meewerken aan een grote totaalsfeer en muzikale entiteit. Het duurt even, maar de beloning is het zeker waard.
Tracklist:
1. Flashback
2. 101 North
3. Point and Click
4. God hates a Coward
5. POP 1
6. Sweet Smell Of Success
7. Sir Yes Sir
8. Jockstrap
9. Cul De Sac
10. Malocchio
11. Honeymoon
12. Laredo
13. Narcosis
