Geen nood, ik heb alweer een plan gesmeed. Voor deze keer laat ik mijn reviewersjas, de jas der objectieve subjectiviteiten, aan de kapstok hangen, en installeer ik mij jasloos in mijn stoel. De stoel waar ik nu op zit is niet meer de stoel van een reviewer, maar de stoel van een liefhebber. Een liefhebber van metal, deathmetal in het bijzonder. Een liefhebber met enkel een subjectieve mening, met een kast vol (in mijn ogen) sterke albums en de cd van Silent Device, die een rondje draait. Overigens niet het eerste.
Als subjectieve liefhebber kan ik u melden dat ik Slow Rotting Process niet op mijn planken zou zetten, als ik dit album in een platenzaak zou horen. Ik zou 'm hebben laten staan. Het overdeluxe aanbod van de deathmetal van vandaag maakt een band als Silent Device voor mij compleet overbodig. In de dagen waarin ouwe rotten in het vak met ijzersterke albums blijven komen en jonge honden fantastische exemplaren in elkaar timmeren, zit ik niet te wachten op een band die een heel middelmatig album aflevert, waarmee ik als reviewer nauwelijks wat mee kan, en als liefhebber zo goed als niks mee kan. Goed, toegegeven, als reviewer heb ik erger gehoord, maar dat is geen compliment, want soms hoor je wel hle erge dingen. Silent Device is niet erg, dat hoor ik als liefhebber ook. Maar het feit dat de reviewer in mij geen passende woorden kan vinden om deze cd te klassificeren is geen goede zaak.
Want wat verhaal je over een cd die eigenlijk helemaal niets met je doet? Het wekt geen ergernis maar maakt ook geen woorden van lof in je los. Slow Rotting Process is een eentonige cd die wegens het monotone karakter veel langer lijkt te duren dan de werkelijke 35 minuten. Iedere vorm van kracht ontbreekt, want drums, gitaren en een grunt maken deathmetal niet automatisch tot Deathmetal. Dit genre kenmerkt zich door een geweldige violatie, maar daar is bij Silent Device geen sprake van. De wat saaie riffs en een enkele magere solo'tje worden op een duffe en doffe manier tot nummers aan elkaar geketend, maar meer dan dat gebeurt er ook eigenlijk niet. Geen agressie, geen vonken die van de cd af spatten, geen verrassingen, slechts 11 nummers en een introotje, die de geplande tijd vol maken.
Goed, dat de cd in eigen beheer is opgenomen, kan bijdragen aan de niet geheel onaardige doch weinig spetterende kwaliteit van de opnames, maar in het spel zelf is eveneens weinig overtuiging te bespeuren.
Nu de reviewer in mij toch wel wil ontwaken, besluit de liefhebber deze review af te ronden. Want per slot van rekening bent u ook liefhebber, waarde lezer, en deze vrij matige cd zou ik u niet willen aanraden. Want hoewel de bedoelingen misschien wel goed zijn zult u er weinig euforie aan beleven, vermoed ik zo.
Tracklist:
1. Intro
2. C.E.A.
3. Fear The Freaks
4. Face To Dirt
5. Dehumanized
6. Stab You To Death
7. Inaccurate Observations
8. Burning Skin
9. Falling
10. Infection
11. Final Stage
12. Slowly Implode
