Als u op stap bent, honger lijdt en niet precies weet wat u wilt eten, is een tapas-bar een redder in nood, een rots in de branding. Parkeer u maar en bestel van alles wat. Hapje dit, hapje dat.
Metal verleent u deze service eveneens. Men neme verzamelcd's, maar een verzamelcd is niet wat ik bedoel. Want zeg nou zelf, na n olijf wilt u nog wel een olijf. Geen twintig, maar minstens een paar. En n plakje kaas is ook zo gauw op.
Nee, waarde lezer, waar ik op doel is de split-cd.
En laten we deze keer bij de Shiver-metal-tapas-bar aanmeren voor een aangename portie metaal, gekenmerkt door verscheidenheid, hoewel overeenstemming het geserveerde domineert. Het moet immers wel bij elkaar passen, en passen doet het zonder meer. Outcast en Moker liggen gebroederlijk naast elkaar op 1 ronding die "CD" heet, ieder met drie nummers dienst.
Outcast is de meest directe van de twee. Een band die zich niet bezighoudt met gepingel, gekronkel of wervelende breaks, hoewel er wel aardig gesoleerd wordt. Lompe tonen domineren. Speelde deze band in de vorige eeuw nog hardcore in het straatje Hatebreed, tegenwoordig is het gewicht met overtuiging naar de deathmetalkant afgezakt. Bands als Skinless en Dying Fetus bieden wellicht enige vergelijking daar Outcast snelheid en felle riffs aan de venijnig trommelende drums heeft toegevoegd.
De opener Human Apocalypse biedt een aardige kijk op de creatieve kant van deze onvermoeibare stuiterballen, waarna de band de kantjes er compleet van af loopt. Felle honden, deze jongens.
Moker neemt met haar opener Rip The Flesh meer tijd om op te bouwen waardoor de muziek een wat sinistere tint meekrijgt. Maar op het moment dat er echt gespeeld moet worden weet ook Moker wat je moet doen om de luisteraar flink wat haren te doen verliezen. In tegenstelling tot Outcast doet Moker meer aan afwisseling van met name het tempo en de groovende riffs die dikwijls plaats maken voor compleet geschift geraas. Deze contrasten vormen vrij onvoorspelbare, doch goed volgbare nummers waar flink op gepit kan worden mits deze band de planken op klimt. Overigens heeft ook Moker een geringe core-bijsmaak, maar dit gegeven geeft het totale geluid enkel een positieve wending. De agressie die op deze manier wordt vrijgegeven is enkel als aangenaam te beschouwen.
Beide bands zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken. Dus voor de deathziel die niet kan kiezen tussen de gewichtige klanken van Outcast of de pan uitflippende noten van Moker is deze split een uitstekend alternatief.
Tracklist:
Outcast
1. Human Apocalypse
2. Silenced Screams
3. Phoenix
Moker
4. Rip The Flesh
5. Mr. Torture
6. Bleed On Me
