Waarde lezer, geheid klinkt dit weinig geloofwaardig, toch moet u dit van mij aannemen. Een negatief getinte recensie schrijven is veel moeilijker dan een positieve. Als een muziekstuk je raakt en er een inwendig vuur opvlamt in alle organen, groot of klein, vliegen de juiste woorden vanzelf op het virituele papier. Als een cd om te huilen zo slecht is, dan is reviewen eveneens een vermakelijk vak. Maar als een cd goed noch slecht is met toch een lichtelijke neiging naar de matige kant, dan komen de zweetdruppeltjes opdraven en is het warme weer van vandaag geen geldig excuus.

De bespreking van de nieuwe cd van Fleshmould The Lazarus Breed wordt zo'n zweetbaadfestijn. Want op het eerste gehoor klinkt deze plaat niet onaardig, hoewel het gevoel dat er iets mist zich gauw meester van mij maakte. Maar meerdere luisterbeurten dienen de conclusie aan dat ik hier weinig mee kan.
Vanzelfsprekend volgt een onderzoek naar het hoe en waarom, maar de bevrediging blijft uit, daar Fleshmould beslist geen beroerde voorstelling biedt. De band weet hoe technische muziek gemaakt dient te worden, en toch is er iets wat mij niet kan behagen.

Vermoedelijk is het de veelzijdigheid van de sound die deze band mijns inziens nekt. Fleshmould geeft in alle tonen aan niet aan ��n bepaalde invalshoek gebonden te willen zijn, maar alles uit de kast te willen trekken om de muziek interessant te houden. Nu, een hele parade aan capriolen volgt, zowel in technische als in melancholische, melodieuze en roetzwarte zin. Maar juist deze veelzijdigheid aan wendingen, instrumentale pingels, loopjes, tempo- en stemmingswisselingen houden een soepele verloop van de cd tegen. En niet dat deathmetal aalglad dient te wezen, maar bij een overkill aan muzikaal ruig terrein houdt niet elke voet zich lang staande.

Een mooi voorbeeld is het nummer Structures In Decline. Een robuust begin van dit nummer laat horen dat de band wel degelijk kan knuppelen tot de dood er op volgt. Maar na 2 minuten wordt de aangeslagen structuur bijna geheel uit dit nummer gerukt en wordt het nummer een vrij chaotisch geheel van muziekale aan��nsluitingen van verschillende sferen en stijlen. Een nummer dat zo sterk opende zakt daardoor volledig in elkaar. En dat is jammer, want op meerdere vlakken is Fleshmould een sterke band. Alleen worden de overtuigende noten niet lang doorgezet. Fleshmoulds niet geringe combinatie van technische death, melodeath, doom en zelfs Emperor-achtige klanken, evenals de te lange instrumentale invullingen leveren mij een matige muzikale uitkomst. Deze muziek is bij lange na niet voor een ieder weggelegd.

Persoonlijk hoor ik liever kortere nummers met minder onderling gegoochel en een duidelijkere rode draad zodat de speelovertuiging daar op kan leunen. En deze rode draad kan volop aanvulling genieten, mits deze niet in de draad gaan happen, wat ik op The Lazarus Breed toch wel geregeld hoor.

Tracklist:
1. Argus
2. God Of Nihil
3. Apocalyptus Rexx
4. Structures In Decline
5. Eternal Shifting Portals
6. Bitter Harvest
7. Havoc
8. (I Am Your) Thorn