Ruun is eigenlijk het logische vervolg op Isa, maar dan gewoon nog net even wat beter. Enslaved gaat vrolijk door op de zelfde weg die met albums als Monumension en Below the Lights al was ingeslagen. Nou vond ik het laatst genoemde album zelf wat tegenvallen, maar met Ruun staan de Noren wat mij betreft weer helemaal aan de top. Enslaved doet al jaren gewoon lekker zijn ding, Enslaved drft, en juist daarom heb ik zoveel respect voor deze band.
Terwijl Isa een heerlijke zware sfeer uitstraalde, is Ruun wat directer. Directer en daarmee ook nog net even wat harder. Hard, met tegelijkertijd ook weer heel progressieve zeventiger jaren rock invloeden (ik noem Pink Floyd) die uitstekend in het geheel passen. Een goed voorbeeld daarvan is de song Path to Vanir, het nummer stopt alle Enslaved elementen in een geweldige mix. Heerlijke gitaarrifjes, soms snoeihard, dan weer rustig verder kabbelend, dan weer een prachtig Pink Floyd-achtig intermezzo, allemaal bij elkaar gesmeed door de geweldige rauwe zang van Enslaved-held Grutle. Tides of Chaos is van een net iets anders kaliber en straalt wel een echt Isa-sfeertje uit. De koorzang en zware, langzame blackmetal zijn ook hier weer een uitstekende combinatie. Andere toppers zijn Fusion of Sense and Earth en het epische Essence.
Met dit allemaal in het achterhoofd moet ik nog wel even een waarschuwing geven: Ruun is geen makkelijk album. Aan de ene kant is het heel erg Enslaved, aan de andere kant weer heel erg nieuw. Waarschijnlijk heeft Ruun even de tijd nodig om door te dringen tot in de achterste grijze massa van je hersenpan. Wanneer dat eenmaal is gebeurd, denk ik dat je daar een herinnering aan een erg gaaf en progressiever nieuw Enslaved album zult aantreffen.
Tracklist:
1. Entroper
2. Path to Vanir
3. Fusion of Sense and Earth
4. RUUN
5. Tides of Chaos
6. Essence
7. Api-vat
8. Heir to the Cosmic Seed
