Als je opstaat ben je de film zo goed als vergeten en pas als je hem na maanden of zelfs jaren weer eens bij toeval ziet, denk je Verrek, dit ken ik, en je blijft kijken en je vermaakt je prima.
Zo zit Abominator eigenlijk ook een beetje in elkaar. Abominator is een zeer leuke band om tussendoor eens te draaien. Voor de momenten waarop je zin hebt in no nonsense ragwerk. De ene riff na de andere vliegt je om de oren en de snelheden die gehaald worden zijn fors.
Wat betreft stijl, richting, begeeft de band zich in de ruige gebieden tussen black en death en nu en dan wordt er fel op los gethrasht, heeel af en toe. (Angelcorpse is niet eens zon rare vergelijking.) En op die manier hebben de Australirs het altijd gedaan. The Eternal Conflagration is inmiddels het vierde album van deze band en het heeft eigenlijk even geduurd voor het verscheen. Het vorige album stamt uit 2003, moet je weten.
Je zou kunnen zeggen dat The Eternal Conflagration het beste Abominator album tot nu toe is, door de aardig compact klinkende nummers en door de sound. De productie is niet beroerd, ook niet hoogstaand. Gelukkig maar. Dit soort muziek leent zich ook niet voor hoogstaande producties.
Mijn persoonlijke favoriet blijft nog altijd het eerste album, Damnations Prophecy. Ook dat heeft weer te maken met het geluid, de productie (lekker rauw, maar toch duidelijk) en het meer pakkende karakter van de muziek. Op het nieuwe album gaat Abominator vrijwel onafgebroken tekeer op hoge snelheid (let wel: vrijwel) en daarbij krijg je een waar spervuur van riffs te verwerken, en als ik dan toch beeldsprakig bezig ben: dit op hoge snelheid onafgebroken riffs afvuren leidt op den duur tot verdwaalde kogels. Waarmee ik maar wil zeggen dat het beter geweest zou zijn als er af en toe eens wat meer aandacht werd geschonken aan mid tempo tussendoortjes. Van die stukken waarop het zo lekker bangen is. Die houden de aandacht honderd procent.
Verder ben ik een man van hard knallende drums en dat aspect mis ik ook een beetje. Het doffe en tikkende geluid van de battery is wat jammer.
Maar bovenstaande punten van kritiek en gezeik nemen absoluut niet weg dat The Eternal Conflagration met een gerust hart gekocht kan worden. Zeker niet. Wat ik al zei, het is een prima album om nu en dan eens tegen te komen en te roepen dat je daar nou eens zin in hebt, waarna de bekende volumeknop maar weer eens een trap naar het oosten krijgt en daar gaat je meubilair!
Tracklist:
1. Mutilate
2. Desecrator of Sanctuary
3. Diabolical Darkness
4. Sarcarium Tormentum
5. Blasphemous Embellishment
6. Tyrants on your Warpath
7. The Eternal Conflagration
8. Hellfire Armada
