Dat een goede productie, enkele fantastische muzikanten en eveneens uitstekende gastmuzikanten niet automatisch tot een goed album leiden wordt met Last Exit for the Lost weer goed bewezen: goede ingredinten, maar een twijfelachtig resultaat.
Men neme twee Duitsers, Thorsten Koehne en Frank Kraus, op gitaar en drums, combineren dit met een Japans vleugje Keisuke Nishimoto op de bas en laten vervolgens de instrumentale masturbatie beginnen. Resultaat: enkele vliegensvlugge technische solos afgewisseld met enkele rustige jazzy passages en een hoop zelfverheerlijk. Zelfverheerlijking omdat er met uitzondering van een nummer als Walkin On Thin Ice (met gastzang van Carsten Lizard Schulz (Domain)) weinig ziel in de nummers te vinden zit en het lijkt alsof dit album alleen opgenomen is om het ego van de muzikanten zelf te strelen. Ja jongens, we horen dat jullie je instrument beheersen, richt je dan nu voor het gemak eens op het schrijven van goede songs.
Er is echter hoop. Zolang de leden met een zanger van het formaat Carsten Lizard Schulz samenwerken ontstaan er weldegelijk een aantal memorabele nummers waar het om het geheel gaat en niet om de kwaliteiten van afzonderlijke bandleden. Tot men dit zelf inziet blijft het voor mij redelijk saaie virtuoze muziek.
Tracklist:
1. Last Exit For The Lost
2. Flyin High
3. Miracle Times
4. Polka Beast Stampede
5. Hearts in Atlantis
6. Walin On Thin Ice
7. Evil: FEX
8. Psychotic Nightmare
9. Superwoman
10. Underneath A Blue Kiss
11. Shred It!
