Het Finse Waltari zal altijd de ultieme ongekroonde crossoverband blijven. Al tientallen jaren verblijden (?) ze de muziekwereld, met name in Duitsland, met hun wirwar van stijlen die gaat van jaren �90 eurohouse via flower power happiness naar brute deathmetal, punk en rock. Men heeft een aantal jaar terug zelfs een heuse deathmetalopera uitgebracht (het album Yeah! Yeah! Die! Die!). In Nederland is het succes van Waltari helaas slechts beperkt gebleven tot de hitsingle �So Fine� die halverwege jaren �90 vrij hoog in de hitlijsten stond.

�Blood Sample� is inmiddels alweer het 11e album van deze dwazen en wederom is het een bombardement van stijlen die op de luisteraar afgevuurd wordt. De thrash en deathmetal (in bv. het derde nummer �New York�) wordt net zo gemakkelijk afgewisseld met rap, hiphop, techno, electro, hardcore en zoetsappige popballades als met heavy- en powermetal. Het knappe aan Waltari is dat ondanks al deze verschillende stijlen men er altijd in slaagt om het herkenbaar te houden en dat men over het algemeen goede nummers weet te schrijven. Er staan zelfs weer wat nummers met hitpotentie op, zoals �All Roads Will Lead to Rome� wat een erg pakkend en meezingbaar punknummertje is. Dit wordt even makkelijk opgevolgd door een vrij duister gothic/industrial achtig nummer (�Digging Inside�) of een nummer waar The Berzeker of Atari Teenage Riot nog een puntje aan kunnen zuigen (�Exterminator Warheads�).

Echter is niet alles aan dit album positief. De stem van Kartsky zal altijd een kritiek punt blijven, zijn stemgeluid is vrij hoog en lichtelijk nasaal, en is daarmee een typisch geval van �love it or hate it�. Daarnaast zijn het vaak wel heel erg eentonige en simpele drumwerk en de lange speelduur, 79 minuten, wat andere puntjes van kritiek. Wat mij betreft had men best wat nummers kunnen schrappen, bijvoorbeeld tracks als �Shades of Grace� en �Back to the Audio� klinken toch lichtelijk overbodig. Een iets minder lange speelduur had van dit album een nog prettigere luisterbelevenis gemaakt.

Maar ondanks deze punten van kritiek kan dit album voor de avontuurlijke luisteraar die niet vies is van verschillende stijlen buiten de metal, en die acts als bijvoorbeeld the Prodigy, Moby en Nine Inch Nails kan waarderen, erg aangenaam zijn. Het is daarnaast goed om te zien dat Waltari na al die jaren nog steeds prettig gestoord, innovatief en over het geheel gezien ontzettend catchy is. Eind mei speelt men op het MUYA festival vlakbij Eindhoven, als je daar bent ga dit dan zeker eens bekijken, Waltari staat live namelijk gelijk aan een gegarandeerd feest.

Tracklist:
Part I:

1. Helsinki
2. Not Enough
3. Too Much Emptiness
4. Never
5. New York
6. I'm In Pain
7. All Roads Will Lead To Rome
8. Digging Inside

Part II:

9. Fly Into The Light
10. Shades To Grace
11. Aching Eyes
12. Back To The Audio
13. Pigeons
14. Exterminator Warheads
15. Darling Boy
16. Wide Awake
17. Julia