Als je een nieuwe release van een band die je redelijk tot goed gevolgd hebt in handen krijgt, heb je vrijwel automatisch de neiging om hem te vergelijken met voorgaande releases. Zeker als het een band betreft die albums op zijn naam heeft staan die minder goed in de smaak vallen dan de albums waarmee de naam is gevestigd; na het slaan van diepe kraters wil het wel eens lijken of de koek op is en de band stelt teleur, volgens de algemene opinie. Bovendien is het maken van een of meer meesterwerken een hele kunst en het overtreffen van zo�n meesterwerk lijkt een mission impossible, maar je weet nooit. Vlak een doorgewinterde band nooit uit. Op een dag kan men het heilige vuur hervinden en de wereld versteld doen staan, door als een komeet tekeer te gaan met als gevolg een diepere krater dan ooit.

Sinister is terug na een kortstondige split-up en heeft �Afterburner� het daglicht doen zien. Niet alleen het album is nieuw, maar wederom ook de bezetting van Sinister: Paul Beltman is de nieuwe drummer, want Aad Kloosterwaard zit niet meer op het krukje. Aad doet nu de vocalen. Alex Paul, die eerst de bassist was, is overgestapt op gitaar en Bas van den Bogaard neemt nu de bas voor zijn rekening.
Rigoreuze wijzigingen dus, die de hoge verwachtingen voor het nieuwe album alleen maar doen toenemen.

Maar hoe zit het dan nu met �Afterburner�? Eigenlijk geeft Sinister zelf het al aan: de gedane zaken liggen in het verleden. De toekomst is wat telt, te beginnen met het heden.
�Afterburner� begint eigenlijk heel uitgekookt: je wordt tijdens de eerste twee nummers, �The Grey Massacre� en �Altruistic Suicide� op je wenken bediend door middel van onvervalste death metal die we zo graag van Sinister horen � alsof die nummers op �Hate� hadden kunnen staan. Tijdens de eerste paar minuten van �Men Down� word je nog even in de waan gelaten en dan, als je van euforie je interieur afbreekt wegens het brute feest van herkenning en het feit dat je Sinister weer in de armen kan sluiten omdat ze godverdomme helemaal doen wat ze altijd hadden moeten blijven doen, laten de heren ineens een ander gezicht zien.
Tijd om weer te gaan zitten, shirt aan en luisteren naar die cd.

Niks �Hate�, niks �Cross the Styx�. We zitten niet in het verleden, weet je nog? Namelijk, in het heden neemt Sinister de tijd voor intermezzo�s tijdens welke de voet van het gaspedaal gaat. Niet dat dat zo vreemd is � Sinister pastte ze in het verleden wel vaker toe, atmosferische, slepende midtempo stukken met een lekkere groove � maar het grote verschil zit hem vooral in de melodieuze en ingetogen aanpak van dergelijke stukken. De band neemt er de tijd voor, met alle ruimte vandien voor een zeer gedegen en volwassen klinkende opbouw van de nummers. Het titelnummer is representatief voor het gehele album: het is een contrastrijk nummer tijdens welk het complete huidige arsenaal van Sinister aan bod komt, namelijk brute stukken die op subtiele wijze overgaan in langzaam en gevoelig musiceren. Deze aanpak opent wegen voor inventieve ritmes, doordachte gitaarsolo�s en nauwkeurig getimede wendingen. Alsof Sinister � hoe paradoxaal het ook klinkt � een bepaalde kalmte heeft gevonden om te kunnen doen wat men wil.

Hoewel er regelmatig oudjes als �To Megatherion� en �Embodiment Of Chaos� in de muziek doorklinken, ligt de nadruk op �Afterburner� niet op genadeloze slachtingen, maar op een completer plaatje: Sinister verkent de open plekken in het dichte woud van de death metal en vindt er tijd en ruimte om eens even op het gemak rond te lopen, te rusten, om vervolgens met herwonnen energie de beuk er weer in te gooien. En waar nodig wordt die gang herhaald. En zo is de balans goed.
Sinister klinkt berekenend, weloverwogen, verrassend en zeer volwassen.

Tracklist:
1. The Grey Massacre
2. Altruistic Suicide
3. Men Down
4. Afterburner
5. Presage of the Mindless
6. Into Submission
7. The Riot Crossfire
8. Flesh of the Servant