‘Way of the Dead’ was een aardig album dat leuke ideeën bevatte die er toen helaas nog niet helemaal uitkwamen door het ietwat inconsistente geheel en de vrij matige productie. Wat betreft de productie hoeven we ons daar met ‘Samsara’ geen zorgen over te maken aangezien het geheel geproduceerd is door Matt Bayles (oa. Pearl Jam, Botch en Isis). Maar ook muzikaal gezien is men duidelijk gegroeid, werd Yakuza op hun vorige album door de platenmaatschappij nog omschreven als een mengeling van bands en artiesten als King Crimson, John Coltrane, Tortoise en Napalm Death, op het nieuwe album kan je daar wat mij betreft ook bands als Isis (de invloed van Bayles?), Burnt by the Sun en Mastodon toevoegen. Daarnaast bevat de muziek ook redelijk veel Oosterse invloeden, en zijn er naast de geregeld gebruikte saxofoon zelfs piano en cello te horen.
Zoals waarschijnlijk wel duidelijk zal zijn is Yakuza zeker geen doorsnee band. Maar combineert men het beste uit de jazz en de (moderne) metal. Af en toe komen de snellere metalen stukken lichtelijk geforceerd over en klinken die net iets te rommelig om echt overtuigend te zijn. Maar als men de jazz of ‘postcore’ invloeden uit de kast trekt verandert men in een ware top-act. Vooral het tweede gedeelte van dit album, waarin men minder vaak het gaspedaal indrukt is wat mij betreft geweldig, en ik weet zeker dat elke Isis/Neurosis/Mastodon liefhebber dit album dan ook zeker kan waarderen. Evenals de muziek zijn de vocalen erg afwisselend en vooral de cleane vocalen zijn erg sterk.
De titel van het album, ‘Samsara’, wat in het boeddhisme gezien wordt als de cyclus van dood en wedergeboorte zonder begin en zonder eind, met aanwezigheid van de mentale staat van verlangen, irritatie en verwarring, is perfect gekozen. Want dit is zeker een album dat bol staat van verlangen (naar meer), verwarring (vanwege het gebodene op dit album). En voor sommige mensen waarschijnlijk ook irritatie omdat dit zeker geen gemakkelijk album is om in te komen. Wat mij betreft is Yakuza zeker een band om in de gaten te houden. En ik voorspel dan ook dat men, als ze zich zo blijven ontwikkelen, weleens een stuk groter kan gaan worden dan dat ze nu zijn. Als bands als Ephel Duath en Dillinger Escape Plan dat kunnen moet dat voor Yakuza geen probleem zijn.
Tracklist:1. Cancer of Industry
2. Plecost
3. Monkeytail
4. Transmission Ends: Signal Lost
5. Dishonor
6. 20 Bucks
7. Exterminator
8. Just Say Know
9. Gloryhole
10. Back To the Mountain
.jpeg){kind=small}
