Enter The Great Cold Distance. De koers die acht jaar geleden met het verrassende Discouraged Ones ingezet werd, wordt met dit nieuwe album min of meer voortgezet. De termen depressive rock en suicide rock zijn nog steeds van toepassing op Katatonias huidige sound. Liefhebbers van voorgangers Last Fair Deal Gone Down en Viva Emptiness zullen zich dan ook geen buil vallen aan deze nieuwe plaat. Om het interessant te houden voor fans van het eerste uur, laat The Great Cold Distance echter wel enige kleine stilistische veranderingen (beter: verfijningen) horen.
Het nieuwe materiaal kent namelijk een wat progressiever karakter. De songstructuren zijn interessanter en de nadruk ligt meer op de stevige ritmische ruggengraat van de band. Algemeen gesteld klinkt The Great Cold Distance vrij stevig, maar de catchiness die de band al jaren zo typeert heeft er zeker niet onder te lijden.
Tevens is bij beluistering van het album duidelijk dat Jonas Renske aan zijn stemgeluid en techniek blijft werken, een inspanning die ook deze keer zonder meer zn vruchten afgeworpen heeft. Het songmateriaal is zoals vertrouwd prima te noemen. Luisterend naar deze plaat weet ik weer precies waarom Katatonia me al die jaren geleden zo raakte. Ik heb zelfs de gehele discografie weer eens doorgespit. Met plezier, mag ik daar wel aan toevoegen.
Katatonia-liefhebbers die zweren bij Jhva Elohim Meth en het legendarische debuutalbum hoeven voorlopig dus niet op een back to the roots-album te rekenen. The Great Cold Distance staat als een huis en onderstreept nog maar eens dat de band Katatonia prima in zn vel zit. Hows that for irony?
Tracklist:
1. Leaders
2. Deliberation
3. Soils Song
4. My Twin
5. Consternation
6. Follower
7. Rusted
8. Increase
9. July
10. In the White
11. The Itch
12. Journey Through Pressure
