Volgens de bio is men vooral geïnspireerd door oude doom zoals the Gathering (ten tijde van Always), Celestial Season (voordat ze stoner werden), oude Paradise Lost en My Dying Bride. Het mag dus duidelijk zijn in welke hoek je de muziek van Nymphea Aurora moet zoeken. Lang uitgesponnen nummers, statische keyboardpartijen, zware riffs die ondersteund worden door melodieus gitaarwerk, en een diepe, maar verstaanbare, grunt. Het geheel klinkt kortom dus erg jaren ’90. Helaas geldt dat ook een beetje voor de productie die niet erg overtuigend is, vooral het drumgeluid en het ietwat ‘goedkoop’ aandoende keyboard geluid vind ik her en der vrij storend. Ondanks dat de muziek zeker zijn momenten heeft komt het geheel af en toe vrij simplistisch over en vervalt men af en toe een beetje teveel in cliché’s. Men zou er bovendien misschien goed aan doen sommige composities wat in te korten omdat het hier en daar toch wat te eentonig wordt. Maar het is ondanks deze kritieken wel duidelijk dat er een band met potentie bezig is.
Kortom, een aardig debuut, al is er zeker nog voldoende ruimte voor verbetering. Mijn complimenten trouwens nog voor het net verzorgde hoesje. Bovendien is het goed om te zien dat er in dit, in Nederland, vrij mager bezette genre toch nieuwe bands bezig zijn naast het alom bekende Officium Triste.
Tracklist:
1. Intro
2. Misery...
3. Polluted Absolution
4. In Solitude...
5. Alone With Nature
6. The Touch Of An Angel
