De agressie waarvan ik die bij Roorback vond ontbreken is terug. Op bijvoorbeeld City Of Dis, het eerste stuk van False, Crown And Miter en Buried Words rost de band als vanouds. Dit is eindelijk materiaal wat zich kan meten met het oude Sepultura, en brulboei Derrick Green heeft toch echt een fantastische strot voor dit soort nummers. Zijn hardcore achtergrond schijnt overigens wel wat door in de nummers. Modern klinkt de band vooral in de rustigere passages op het album, en in bijvoorbeeld het tweede stuk van False (met een erg mooie solo). Het gebruik van orkestrale instrumenten zorgt voor een prachtige, soms angstaanjagende sfeer in de nummers, zoals in het prachtige Ostia, waar agressie en schoonheid elkaar in 1 nummer vinden.
Het album is compleet gebaseerd op De Goddelijke Komedie van de Italiaanse dichter Dante Alighieri. Het bekende boek beschrijft Dante's reis door de hel, het vagevuur en het paradijs. Door tekst en muziek wordt dit in de nummers mooi weergegeven, al zal niet alles even duidelijk zijn als je het boek niet kent. Ik kan het boek je in ieder geval aanraden, al leest het niet overal even makkelijk. Dante XXI daarentegen gaat er erg makkelijk in, maar is complex genoeg om bij volgende luisterbeurten nieuwe elementen te ontdekken.
Zijn er minpunten te noemen over Dante XXI? Jahoor. 39 minuten is gewoonweg te kort. Te kort om zo'n groots verhaal goed recht aan te doen. Ook is de productie in sommige stukken wat blikkerig, maar dat is niet eens echt storend. Afgezien hiervan is het een prachtplaat.
Tracklist:
1. Lost
2. Dark Wood Of Error
3. Convicted In Life
4. City Of Dis
5. False
6. Fighting On
7. Limbo
8. Ostia
9. Buried Words
10. Nuclear Seven
11. Repeating The Horror
12. Eunoe
13. Crown And Miter
14. Primium Mobile
15. Still Flame
.jpg){kind=small}
