De scepter van Psycroptic is in 2003 geheven. Met de 2de full-length The Scepter Of The Ancients stelde de band haar plekje in het deathmetalwalhalla veilig. Gaandeweg werd The Scepter Of The Ancients The Scepter Of Psycroptic en deze maand zwaait de band er weer lustig mee op los. Symbols Of Failure gaat 13 februari de wijde wereld in en buigen zult u onder het gewicht van deze scepter. Buigen of kruipen met diezelfde scepter in uw poeperd.
De nieuwe Psycroptic is een hele openbaring. Bent u The Scepter Of The Ancients net een beetje gewend, kunt u dit stukje muziek net behappen, thuisbrengen en accepteren, krijgt u dit op uw bord. Een duistere, snoeiharde en genadeloze schijf waar een miljard aan muzikale elementen, loopjes, riffjes, pingeltjes en dreunen met elkaar verweven zijn en rijkelijk in een geluidsstroperige muziekmassa gedompeld. Veel harder, intenser en donkerder dan zijn voorganger dondert Symbols Of Failure zich een weg in de oren van een met stomheid geslagen slachtoffer.
Symbols Of Failure is in alle opzichten een veel ruimer, voller en progressiever album dan al het andere dat Psycroptic voorheen heeft gemaakt. Om te beginnen is de oude kraai Mathew Chalk op de nieuwe muzikale telg verruild voor Jason Peppiatt, met een veel gewichtigere en flegmatieke grunt. Chalk werd om zijn veelzijdigheid geprezen maar op dit nieuwe meesterwerk komt de donkere en volle stem van Peppiatt veel beter tot zijn recht. Symbols Of Faillure is een uit de kluiten gewassen plaat waarop de nerveuze omschakelingen van grunt naar gekrijs naar gegrom niet meer zo goed passen. Psycroptic is een technische band waar een hoop gegoochel de boventoon voert en op The Scepter of The Ancients ligt dat er wel heel dik bovenop, waardoor ook de verspringende stem uitstekend in het plaatje past. Op Symbols Of Failure is de techniek nog altijd meer dan present maar heeft deze een warme jas aangekregen. Of een soort bindmiddel, denk aan ei en kaas in een oventaart. En deze is niet misselijk. Heavy, furieus en bruusk. Een zwarte massa die een hoop kunde omvat. En hier zijn de vocalen van Peppiatt weer meer dan op hun plaats. Ze geven het geheel gewicht en statigheid mee.
Ondanks de zeer technische inslag is dit album echter zeer goed verteerbaar. Veel techneuten in de metal vervallen in onoverzichtelijk gepingel en/of gedreun, Psycroptic houdt de boel interessant doch vloeiend. Het luisterend oor wordt meegesleurd in alle bochten, draaikolken en kurkentrekkers maar wordt nooit tegen een onverwachts botte hoek gekwakt. Psycroptic legt geen windeieren. Overal is aan gedacht en het resultaat is meer dan naar behoren.
Liet u Psycroptic vroeger liggen om de lucht tussen het kunde? Geef de band een nieuwe kans. Droeg u Psycroptic voorheen op handen? Laat u overdonderen door deze scepter en schrik niet. Psycroptic is nog altijd Psycroptic, nu alleen wat voller, ruimer, volwassener.
Tracklist:
1. Alpha Breed
2. Missionaries Of A Future To Come
3. Merchants Of Deceit
4. Minions: The Fallen
5. Repairing The Dimensional Cluster
6. Epoch Of The Gods
7. Our Evolutionary Architecture
8. An Experiment in Transience
9. Cleansing A Misguided Path
