Maar uit zich dat ook in de muziek? Voorganger On Funeral Wings (2004) leek stilistisch wel erg op het geweldige Darkness Death Doom (2003), en mijn recensie van die plaat sloot ik dan ook af met: “Ik ben erg benieuwd naar de volgende stap, want die gaat bepalen of ik geïnteresseerd blijf in deze band.” Een verrassende wending was dus wel op z’n plaats. Nu gaat het wat te ver om Envenom ‘verrassend’ te noemen, maar van een zoveelste herhalingsoefening is niet te spreken. Runemagick gaat namelijk volledig doom op deze plaat.
Wat ik altijd zo goed vond aan Runemagick is de manier waarop ze death metal en doom combineerden en er tóch een eigenzinnig, herkenbaar geluid uit wisten te halen. De bezwerende melodieën, de verpletterende riffs, dat mysterieuze occulte sfeertje… Heerlijk. Ondanks het zeer hoge doomgehalte wijkt Envenom op dit gebied gelukkig niet af van de norm. Alle vertrouwde elementen zijn weer aanwezig, gebonden in massieve, zwartgallige doom metal. Met vijf omvangrijke nummers, waarvan er twee een lengte van bijna een kwartier kennen, is ook Envenom een plaat met een pittige speelduur. In tegenstelling tot On Funeral Wings kost het me hier echter totaal geen moeite om de aandacht erbij te houden.
De meest vernieuwende en relevante band zal Runemagick nooit worden, maar de twee heren plus dame hebben wederom een sterk album afgeleverd. Een album dat zowaar voor het eerst in lange tijd enige verandering in de sound laat horen. Ben toch wel benieuwd naar het voor februari geplande Invocation of Magick...
Tracklist:
1. Vultures
2. Envenom (Laterna Magica)
3. Nebulous
4. Omnivore (Sin Eater)
5. Maelstrom
.jpeg){kind=small}
