Ik las vanmorgen in een recensie van een popalbum de volgende openingszin: �mijn oren beginnen spontaan te bloeden als ik deze muziek moet aanhoren�. Uiteraard was deze zin de voorbode van een neersabelende recensie. Het rare is als je deze openingszin zou lezen in een review van een nieuwe deathmetalplaat, je direct weet dat het een voorbode is van een jubelende recensie. Maar genoeg gepraat over symbolisch taalgebruik, laat ik er maar aan beginnen.

Mijn oren beginnen jammer genoeg niet spontaan te bloeden als ik luister naar het debuut van deze Canadese oude schoolband. Mijn hartslag vertraagt of versnelt ook niet en alle pus in mijn lichaam wil ook niet naar buiten treden. Kortom, �Call Of The Serapeum� doet we heel weinig. De stijl van Martial Barrage kan je ongeveer vergelijken met de stijl wat Angelcorpse ooit bedreef. Snelle oldschooldeathmetal met veel blastbeats, variatie, Satan-tribute-teksten en duistere leadgitaren. Het klinkt allemaal wel meer dan degelijk maar de muziek grijpt je niet bij de keel en het stoere van een Krisiun ontbreekt ook. Dit duivelse plaatje is dan ook enkel geschikt voor mensen die ontbijten, werken, de liefde bedrijven en slapen met een goede portie deathmetal op de achtergrond.

Tracklist:
1. Skirting Byzantium
2. Of Eagles and Lions Rampant We Are
3. Blot
4. Call of the Serapeum
5. Talvisota
6. Below Yet So Above
7. Imperative Processional
8. From Behind Apis