Als ik ��n metalband mag noemen die me bij het verschijnen van elke nieuwe plaat weer duizelig van verbazing achterlaat, dan moet dat wel Solefald zijn. Vooral het baanbrekende Neonism uit 1999 staat bij mij (en met mij vele eensgezinden) te boek als een echte avantmetal klassieker, die de grenzen van de mogelijkheden op het gebied van metal voor eens en altijd ruim verlegde. Ook het twee jaar geleden verschenen In Harmonia Universali, waarmee het duo Cornelius Von Jakhelln Brastad en Lazare Nedland zich weer een heel andere sound aanmaten, was een echte kraker, die fier overeind bleef naast uitstekende platen van ruwweg in hetzelfde straatje opererende bands als Ephel Duath en Enslaved.

We schrijven 2005. Een goed jaar voor vooruitstrevende metal, met nieuwe releases van Arcturus, Carnival in Coal en wederom Ephel Duath, die de lat zoals vertrouwd erg hoog leggen. Toch wordt Solefald�s nieuwe opus Red For Fire: An Icelandic Odyssey part I op geen enkele manier ondergesneeuwd door deze werken. Ik noem dit album met recht een opus, want samen met het tweede deel (dat in het voorjaar van 2006 zal verschijnen) vormt Red For Fire een ambitieuze sage die gebaseerd is op een van de meest prevalente thema�s van de extreme metal, namelijk de mythologie en historie van het Vikingvolk.

Dat betekent niet dat Red For Fire volstaat met recht-toe-recht-aan viking metal in de lijn van de oude Enslaved of Einherjer. Het epische element is zeker aanwezig, maar Solefald zou Solefald niet zijn als de heren zich schuldig zouden maken aan enige vorm van voorspelbaarheid.

Het eerste dat opvalt bij het beluisteren van het album is dat de black metal elementen weer een grotere rol spelen in de sound. Niet echt verwonderlijk, gezien het thema van de plaat, maar wel de juiste keuze na de wat minder heftige voorganger. Vooral de venijnige screams komen goed tot recht temidden van de epische verhalen over krijgers en goden.

Waar de gitaren op het postmodernistische In Harmonia Universali voornamelijk bijstand ontvingen van Lazare�s karakteristieke orgeltje en piano, zijn het op Red For Fire vooral weelderige strijkarrangementen die de gaten vullen. Ook duikt er af en toe een zangeres met een heel aangename stem op, zoals in het spannende openingsnummer Sun I Call en het hemelse White Frost Queen. Ik had nooit gedacht dat Solefald nog eens zo�n nummer zou maken. Na stevige tracks als Survival of the Outlaw (een bombastisch nummer met opvallende old school metal-stukken) en Where Birds Have Never Been, die vooral aan de krachtige, harde kanten van het Vikingbestaan refereren, is het alsof je toegezongen wordt door engelen.

Red For Fire is echt ontzettend episch, en dit openbaart zich vooral in latere tracks als There is Need en het geweldige Crater of the Valkyries, wat mij betreft het hoogtepunt van een meesterlijk album. Hier bereikt Solefald een waar �larger than live� niveau dat me herhaaldelijk bijna de tranen in de ogen deed schieten.

Het mag duidelijk zijn, ik ben helemaal weg van deze plaat. Zo goed als Pills Against the Ageless Ills en vooral In Harmonia Universali waren, Red For Fire is de beste Solefald-plaat sinds Neonism. De verwachtingen voor het tweede deel van de Icelandic Odyssey zijn alvast hoog gespannen�

Tracklist:
1. Sun I Call
2. Survival of the Outlaw
3. Where Birds Have Never Been
4. Bragi (instrumental)
5. White Frost Queen
6. There Is Need
7. Prayer of a Son (poem)
8. Crater of the Valkyries
9. Sea I Called
10. Lokasenna (poem)