Ik heb toch wel naar �Warfair� uitgekeken. Twee jaar geleden viel het album �Nightbreed� op tussen de vele releases van saaie clich� powermetalbandjes en ook anno 2005 maken deze Grieken interessantere muziek dan wat bijvoorbeeld een Stratovarius tegenwoordig durft uitbrengen. De band is een ietwat andere koers gaan varen doordat de gitarist en toetsenist na het uitbrengen van het vorige album zijn vervangen door twee nieuwe krachten. Maar wel een boeiende koerswijziging.

Het nieuwe werk klinkt iets meer US Metal-achtig, het gitaarwerk is innovatiever en harder geworden en de nieuwe toetsenist gebruikt vage effecten die de band origineler maken als ooit. Het album opent geweldig en piekt tijdens �Hesitant Gathering� (zo hoort een riff te klinken!) en �Honored Expedition� (sinister en vrolijk!). Daarna wordt het materiaal wat meer gewoontjes zodat de constante kwaliteitslijn die als rode draad doorheen de vorige plaat liep afgebroken wordt. De heren beseften dat ook en zodoende krijgen we op het einde nog een geweldige cover voorgeschoteld. Ja, �Enola Gay� van de 80�s synthesizerpopband Orchestral Manoeuvres In The Dark moet eraan geloven. Nu ik gewoon terug denk aan deze cover is er al een grote glimlach op mijn gezicht te bespeuren. Dat moet genoeg zeggen!

Het voordeel is dat Wolfcry niet kiest voor gestroomlijnde simpele hymnes die je na vijftien seconden al kunt voorspellen. De band begaat hier en daar wel eens een fout maar het spelplezier en vooral het feit dat ze iets durven componeren zonder nadenken over dat mensen het wel leuk vinden, zorgt ervoor dat ik me gecharmeerd voel door deze band. Voelen ze zich genoodzaakt om eens een grunt toe te voegen, dan doen ze dat! Hebben ze geen zin in de obligate solo, dan duurt het nummer maar twee�nhalve minuut! En die denkwijze verdient respect.

Tracklist:
1. Here We Are
2. Hesitant Gathering
3. Honored Expedition
4. The Pledge
5. Buona Semper
6. On The Edge
7. Mirror Mask
8. Fatal Conflict
9. 6 Must Die
10. Enola Gay