De eerste remix is van Mick Harris, de hardwerkende Brit die in zijn vroege jaren een hoop ritmische herrie maakte als drummer van grindcoretitaan Napalm Death en later zn vleugels uitsloeg door samen te werken met notoire schizofrene genien als Bill Laswell, John Zorn en James Plotkin. Zijn interpretatie van Dopecity is bombastisch en funky, en hij laat weinig heel van het originele nummer. Deze open end Feeder mix is typisch Harris, en doet voornamelijk denken aan de meer recente platen van zijn langlopende project Scorn.
De mij voorheen nog onbekende Eurosatan3000/Mikrokilla geeft een andere draai aan Dopecity. Deze remix klinkt meer als een soort duistere amalgamatie van industrial en dub, met een opmerkelijke omslag halverwege het nummer. Dit is de enige track die door twee artiesten onder handen genomen is, en het is dan ook erg interessant om de twee versies eens na elkaar te luisteren.
De Zweed Nordvargr (ook al zon workaholic met een indrukwekkende discografie op zn naam) ging aan de slag met The Hills Have Eyes en het resultaat, House of 1000 Eyes, mag er zeker zijn. Sfeer is het sleutelwoord en hij laat zich hier dan ook voornamelijk van zijn darkambient kant zien. Niet het meest opvallende nummer van de plaat, maar wel oprechte renterpretatie in de zuiverste zin van het woord.
CTRLer levert de meest gangbare remix van het album af. Zijn versie van het noisy Who Dares to Kill the Lion? kenmerkt zich door een tweestrijd tussen overstuurde breakbeats en diepe hiphopbeats. Hiermee ontpopt de Spanjaard zich als een klassieke remixer die veel respect opbrengt voor de vorm van het oorspronkelijke werk.
Cdatakills bijdrage is n van de meer complexe en multi-gelaagde tracks van de plaat. Deze bestaat uit een basis van venijnige elektronica, een fraai knip- en plakwerk met metalriffs, ritualistische tribal percussie, verstoorde screams, en uiteenlopende noisegeluiden, varirend in pijndosering. Cdatakill had zijn nightmarescape mix van The Gospel According an Exit Solution niet representatiever kunnen classificeren.
An Affecter of Change is naast de langste track van A Clockwork Highway ook het meest slepende en bezwerende nummer van de plaat. De perfecte uitdaging voor de Italiaanse DJ Eraldo Bernocchi, bekend van niet onaardige collaboraties met muzikale duizendpoten als Mick Harris en Bill Laswell. Tussen de dit jaar verschenen soundtrack Fragments From the Inside (die hij samen met pianist Harold Budd opnam) en deze sferische remix toont hij het brede bereik van zn muzikale visie. Waar het originele nummer vooral een beklemmende sfeer opwekt, wordt Bernocchis versie in de eerste plaats getypeerd door ruimte. Al valt niet te spreken van een volledig tegenstrijdige interpretatie, maakt deze remix vooral indruk door het afwijkende scala aan geluiden en sfeer, niet alleen ten opzichte van het originele werk, maar ook de rest van het album.
Blijven er nog over Jeyes etherische, beat-gedreven Bio-Kia Informatique (oorspronkelijk het mechanische Primates) en Bad Sectors Babilonia Headbox Switch. De laatste maakt zelf onderdeel uit van Thee Maldoror Kollective, wat hem ten opzichte van de andere artiesten een uniek perspectief geeft. Hij gaat diep in op het orintaalse element van het originele nummer, wat n van de meest memorabele remixes van de cd oplevert.
23 Miles Back on the Clockwork Highway is een must-have voor liefhebbers van het Italiaanse industrialcollectief die wel wegwijs weten met een flinke dosis elektronica. Met zulke connecties mag Thee Maldoror Kollective wat mij betreft van elke komende plaat een remix-album uitbrengen. Een zeer geslaagde bonus tijdens het wachten op de nieuwe full-length.
Tracklist:
1. Mick Harris - Undercity (open end Feeder Mix)
2. CTRLer Re-charged Lion
3. Nordvargr House of 1000 Eyes
4. Cdatakill Evangelis 6 (nightmarescape mix)
5. Eraldo Bernocchi Apotropya/Change (luminol mix)
6. Jeye Bio-Kia Informatique (new primates)
7. Bad Sector Babilonia Headbox Switch
8. EuroSatan3000/Mikrokilla Noci[V]ty (wallofsound/soundkilla mix)
