Net op het moment dat hij op het tweetal afstapte begon de zaak net te escaleren. Herman ving met zijn ene hand een gebroken flessehals op en kon met een andere hand (alles aan Herman was buitenissig fors, zijn handen waren daar geen uitzondering op) voorkomen dat de Ikea-tafel door het raam verdween. "Genoeg!" bulderde Herman, "anders kun je straks in het ziekenhuis verder ruzin over welke uitgerukte tong van wie is". Het tuig verstomde. "Nou, gaan jullie nog uitleggen waar dit op slaat?" gromde Herman. Een van de twee, een langharig sujet met een wit bloesje aan, begon te stamelen. "Eh... excuses, meneer, we, eh, hadden een beetje een discussie, en...". "Dan hoef je verdomme de tent niet af te breken, eikel!" was Herman's repliek. "Zeg op, waar ging het om". Stotterend en haperend legden de twee ineengekrompen uit dat ze een band gingen formeren, maar het niet eens konden worden over de naam. De langharige vond "Vanguard" een erg stoere naam, terwijl de andere, die licht aan het snikken was, "Majestic veel beter bij de muziek vond passen (wat voor muziek dan, had Herman gevraagd, maar dat wisten ze nog niet).
Altijd hetzelfde gelazer met die prutsmuzikantjes dacht Herman, en hij kwam met een oplossing: "Los van het feit dat beide namen al in gebruik zijn, probeer een compromis te sluiten. Voeg het samen, dan zijn jullie allebei tevreden.". De twee muzikanten in sp waren nog niet op deze voor de hand liggende oplossing gekomen. Ze konden Herman niet genoeg bedanken, en terwijl ze nog een biertje dronken beloofden ze hem een cd te sturen als ze 'er eenmaal waren'. Waar was dat dan, had Herman nog gevraagd, maar daar hadden de twee geen antwoord op.
Vier jaar verstreken. Herman, die uit de horeca gestapt was om een puntenslijpermuseum te beginnen, had niet meer aan het voorval gedacht tot hij op een dag een dikke envelop op zijn deurmat vond. Daarin vond hij een kort onleesbaar briefje en het eerste album van Majestic Vanguard, "Beyond The Moon". Herman mompelde dat 'ie ze daar eigenlijk naartoe had moeten schoppen, maar zette de cd toch op.
Vijvenveertig minuten later. Herman is verbijsterd. De heren hadden zijn advies zeker opgevolgd. Kennelijk was het namen-dilemma niet het enige meningsverschil. Wat Majestic Vanguard gedaan heeft kun je met recht compromissen sluiten noemen, op het scherpst van de snede. Een mix van power- en progpowermetal waar de rafels van het knippen en plakken nog zichtbaar zijn. Een middeleeuws (Blind Guardian) intro als voorafje van een verzameling onsamenhangende songs met een futuristisch aandoend geluid. Daaroverheen teksten als "hail to the king, hail to the keeper of the key". Zelfs refreinen lijken doormidden gesneden en willekeurig weer aan elkaar geplakt. Herman schudde zijn hoofd, sommige mensen moeten samen geen muziek maken. Dat de productie subliem is en er zo af en toe uitstekende ideen tot bloei hadden kunnen komen moet hij de band nageven, maar dit kun je met geen mogelijkheid meer een gevoelsproduct noemen. Alleen al die geforceerde prog-passages en powermetal-eigen 'rustige passages', om jeuk van te krijgen. Jammer dat de spanning die ontstaat in "The Great Eternity" nog voor het eindigen van de compositie afgebroken wordt.
Hij zal de jongens nog wel eens een brief sturen. Solo zijn ze wellicht veel beter af.
Tracklist:
1. One Journey
2. The Great Eternity
3. Emotions Of A Picture
4. Beyond The Moon
5. Tears In Neverland
6. The Angels Dance
7. Don't Want To Be An Actor
8. Take Me Home
9. Footprints
10. Mystic Eye
.jpeg){kind=small}
