Dat heeft maar weinig indrukwekkende nummers opgeleverd. Typisch tachtig dus gedateerd dendert Karo door een negental - vier minuten lange dus hapklare - rockblokjes heen. Dat zijn veelal poppige AOR composities zoals we die kennen van Foreigner en de latere Survivor. Het accent in de zang van Lutz Salzwedel zou de afkomst van de beste man verraden als zijn naam dat niet al deed. Zou hij wellicht daarom later verder zijn gegaan onder de artiestennaam "Dan Lucas"? Hoe het ook zijn mag, Dan cq. Lutz heeft een niet onaardige stem die zich helaas, op het sterke Duitse accent na, niet geheel kan meten met een grote naam als Klaus Meine.
Ik zou nog uitwijden over het hoe en waarom van het korte bestaan van de band. Simpel en klaar: het materiaal was gewoon niet goed genoeg. Teveel was toen ter tijd al eerder gehoord. De aardigste nummers zijn nog wel het progressieve (Pink Floydiaans, maar Sonata Arctica zou er heden ten dage ook raad mee geweten hebben) "Still Hate To Loose" en catchy rocker "Wanna Be Loved". Om het bestaansrecht van een heruitgave te bevestigen zijn van laatstgenoemde nog twee andere, matige versies toegevoegd, die de licht orintaalse invloed van het origineel totaal ontberen.
Tracklist:
1. Wanna Be Loved
2. One Of A Kind
3. Still Hate To Loose
4. Sister Sister
5. Ball Of Fire
6. Call Of The Wild
7. No-Man's Land
8. Out On The Line
9. Cold Shoulder
10. Nobody's Fool
11. Wanna Be Loved (new version 2005)
12. Wanna Be Loved (acoustic version)
