Nicodemus, van Christopher Morris. Of: zeven lange nummers onder de titel "Vanity Is A Virtue". Zoals hierboven al gezegd lijkt dat nog het meest op een crash tussen HIM en progressieve rockbands, met een dark wave-feeling. Romantisch-duistere keyboardlijnen die een weg banen voor slepende zang en nooit eindigende gitaarleads. Het is die slepende zang die het eerst gaat vervelen. Te zeurderig. Er zijn grunts, maar met een te lage frequentie en een te hoge irritatiefactor.
Vervolgens gaat ook opvallen dat het keyboard een behoorlijk beperkt sampleaanbod bevat. Het zijn de grootste gebreken van een verder redelijk gevarieerd album. De tempowisselingen komen veelal net op tijd om een gedegen compositie te waarborgen en de aandachtige luisteraar wordt zo hier en daar beloond met een leuke lead of solo. Zoals het Spaans/Zuid Amerikaans aandoende Negative Ions, of het rustigere "Next In Nocturne". Het zijn de franjes die de verder kraak- en smaakloze taart aantrekkelijk moeten maken.
Tot zover het verhaal van Nicodemus. Wie meer Christelijk gezind is kan ook rondkijken op de meer religieuze wegen van het World Wide Web, alwaar ook leuke kleurplaten te vinden zijn voor de kids. Nicodemus was namelijk een Farizeer die na een nachtelijk gesprek met Jezus totaal onder de indruk raakte van laatstgenoemde. Jezus' effect op Nicodemus zal overigens groter zijn geweest dan de Amerikaanse Nicodemus op mij en jullie.
Tracklist:
1. Benighted
2. Next in Nocturne
3. Negative Ions
4. Pyramidion
5. A Metaphysical Theory of Dynamics
6. Reason & Relapse
7. ...and It Becomes You
