Het olijke trio heeft nog nooit een slechte cd afgeleverd maar het dj-vu (of liever gezegd dj-entendu) gehalte ligt op Ogre Tones toch te hoog om van een echte goede plaat te spreken. Bij een band als AC/DC of Six Feet Under ben je blij dat ze steeds hetzelfde wiel uitvinden, maar de progrock/grooverock van de koningen gaat na veertig dezelfde composities toch wel wat vervelen. Waarom masturbeert Ty zijn gitaar eens niet lekker zoals hij doet tijdens zijn projecten, waarom houdt drummer Jerry zich voortdurend in en tovert Doug eens niet echt een paar progressieve baslijnen uit zijn instrument? Ik kan nog verder gaan! Waarom blijven ze vasthouden aan die Beatles-arrangementen? Waarom geen stoute bluesinterventies meer?
Maar laten we positief blijven, de dertien songs zitten goed in elkaar, bevatten catchy poprefreinen en de cultsfeer hangt weer als een walm over het album. De fan zal weer genieten van de singles Alone en If en er kan ook geswingd worden met Bebop. Eerlijke en af en toe heerlijke muziek uit het hart maar echt interessant wordt Ogre Tones nergens. Eerst druk is trouwens een slipcase-editie met drie bonustracks.
Tracklist:
1. Alone
2. Stay
3. Hurricane
4. Fly
5. If
6. Bebop
7. Honesty
8. Open My Eye
9. Freedom
10. Get Away
11. Sooner Or Later
12. Mudd
13. Bam
