Ook Black Witchery is een band die nog zeker tot de underground gerekend mag worden. Dit Amerikaanse black metal-trio leverde voorheen slechts n album (het mij verder onbekende Desecration of the Holy Kingdom) af, alsmede een handjevol splits. Upheaval of Satanic Might is dus het tweede echte wapenfeit van de heren en kent zowel voor- als nadelen.
Laten we maar met de voordelen beginnen. Wanneer de luisteraar in de juiste stemming is (lees: zin heeft om op zijn minst alles in de naaste omgeving kort en klein te slaan en het liefst een eenmansoorlog wil beginnen) en dit album op het juiste volume wordt gedraaid (het album moet dus op zijn minst drie huizen verder te horen zijn), rost Upheaval of Satanic Might er als een bezetene op los en klinkt de band als Axis of Advance en Revenge in topvorm. Rommelig, smerig, agressief, rauw en haatvol: precies zoals dit soort black/death metal hoort te klinken.
Dat klinkt voor de liefhebbers van een degelijke pot extreme metal haast te mooi om waar te zijn en dat is het ook. Aan dit album kleven namelijk ook enkele nadelen, waardoor de eindbeoordeling een flink stuk naar beneden bijgedraaid moet worden. Ten eerste: de lengte van het album. Amper 25 minuten is toch echt aan de krappe kant voor een full length. Dat zou nu nog niet zon ramp zijn als die 25 minuten vol met topmuziek zouden staan, maar het voornaamste probleem is dat de nummers op dit album vrijwel allemaal onderling inwisselbaar zijn. Ieder nummer is op dezelfde manier opgebouwd en daardoor slaat de verveling alsnog toe. De enige positieve uitschieter is Heretic Death Call, omdat dit het enige nummer is dat enigszins bij de luisteraar blijft hangen.
The Upheaval of Satanic Might is dus een agressief schijfje geworden, dat leuk is voor de liefhebbers van extreem en obscuur geknuppel, maar t monotoon is geworden om de aandacht het hele album vast te kunnen houden. En met amper een half uur speeltijd is dat natuurlijk geen goede zaak.
