Tijd weer om een veelal aan het oor onttrokken band aan de man te brengen. En nu dit gezelschap ook nog eens recentelijk met een nieuw album op de markt is gekomen, heb ik helemaal een mooi excuus om te lullen, en , beste lezer, om te luisteren. En reken maar dat u het gaat doen ook, want deze band verdient uw ene oor en ook uw andere oor dubbel en dwars.
Capharnaum is de naam van de band in kwestie. Dit vijfkoppig gezelschap timmert al sinds 1993 aan de weg maar heeft tot dusver slechts 2 full-lengths kunnen baren, met een tussentijd van maar liefst 7 jaar. In 1997 debuteerde deze band met een sterk debuutalbum "Reality Only Fantasized" en vandaag de dag is Capharnaum helemaal terug met hun nieuwe schijf "Fractured", die in 2004 de vleugels uitsloeg.
Maar ja, inderdaad, kwaliteit, dat had ik u beloofd. Dus dat gaat u krijgen ook. Want "Fractured" is een kwaliteitsalbum bij uitstek. Op deze schijf brengt Capharnaum een eigenzinnige vorm van zeer technische deathmetal ten gehore die u simpelweg niet links mag laten liggen.
Nou kent technische death natuurlijk vele gezichten, dus denk niet meteen aan een band als Gorguts, Spawn Of Possession, Cephalic Carnage of Nile, om maar wat zijstraten te noemen. Want hoewel Capharnaum wel enkele raakvlakken met (onder andere) deze bands vertoont heeft deze band een geheel eigen formule. Capharnaum zoekt op "Fractured" de perfecte balans tussen techniek, voldoende variatie en melodie, maar ook agressie, geweld, en zuiverheid. Overigens is "Fractured" geenzins een melodieus album te noemen want melodie voert bij lange na niet de boventoon. Het is wel degelijk aanwezig, voornamelijk omdat de gitaren de overhand hebben en van alles uithalen, maar dat is dan meer "noodzakelijk kwaad" dan pure opzet.
De gitaren...tja, wat de gitaren allemaal op "Fractured" uitvreten is eigenlijk met geen pen, toetsenbord of verfkwast te beschrijven. Dat kan alleen maar gehoord worden met de diepste bewondering voor heren Suecof en Vieira, die deze instrumenten net zo gemakkelijk en vakkundig hanteren als Leatherface zijn kettingzaag, Michael Myers zijn keukenmes en Harry Warden zijn pikhouweel. De gitaren razen, gieren, tieren, nemen de scherpste bochten met het grootste gemak en lijken het geluid soms wel achterstevoren en binnenstebuiten te produceren. Wat de gitaren ook doen, of ze nou leiden, soleren of ondersteunen, ze zijn altijd aanwezig, altijd foutloos en adembenemend strak en altijd weten ze de luisteraar weer te verbazen. Want voorspelbaarheid is uitgesloten. De muziek van Capharnaum is net de Space Mointain. Een achtbaan in het duister waarvan je geen flauw idee hebt wat het kreng nou gaat doen, totat je plots ondersteboven hangt en 7 seconden later alweer 3 kurkentrekkers verder bent.
Maar niet alleen de gitaren en hun kunde zijn noemenswaardig. "Fractured" is als geheel een prima cd waar alles aan lijkt te kloppen. Ook de razende drums, de stevige baspartijen (die overigens aan de vingers van Mike Poggione van Monstrocity toebehoren) en de veelzijdige vocalen vallen opperbest op hun plaats binnen het Capharnaum-geheel. En schrik niet van het feit dat het de zanger van Trivium is, die de verbale kant van de band op zich neemt. Het 1 heeft weinig met het ander te maken en bij Capharnaum haalt herr Heafy alles uit het onderste van zijn vocalenkan. Slechts het nummer "The Scourge Trial" kan, indien men dat werkelijk noodzakelijk acht, ergens enizins aan de andere werkzaamheden van Heafy worden gelinkt. Enkel gelinkt, dus is er nog geen vuiltje aan de lucht.
Kortom, waarde lezer, mijn tijd om het verhaal te staken, aan u de beurt om "Fractured" te gaan evalueren. NU? Ja, NU!
Tracklist
1. Ingrained
2. Fractured
3. Perpetual Catatonia
4. Machines
5. Icon of Malice
6. Reigns of Humanity
7. The Scourge Trial
8. Refusal
