Het prikkelend genaamde Affliction, Endocrine� Vertigo is een mammoet van een plaat, een intimiderend bakbeest die het maximale van de luisteraar eist. Het is een ambitieuze monstruositeit van galactische proporties, die, meer dan enig ander album dat ik dit jaar gehoord heb, het recht heeft zich een grand opus te noemen. Geduld en empathie zijn vereisten bij het leren kennen van deze muzikale komeetinslag. Slaag je erin dat op te brengen, dan wacht je een bijzonder boeiende plaat, rijk aan textuur, sfeer en muzikale hoogstandjes.

Een oppervlakkige beluistering wekt misschien de valse illusie dat deze band weinig toe te voegen heeft, maar dat is hier de ware illusie. Nee, met dit album zetten de mannen van Overmars hun band in ��n harde klap op de kaart, en bewijzen ze dat de ontwikkeling van de posthardcore- en metal-georri�nteerde �new extreme music� nog lang niet voltooid is.

Laten we om te beginnen eens kijken naar de vocalen. Hier horen we voornamelijk ruige grunts in plaats van de meer gangbare krijs/schreeuwzang, waardoor Overmars een wat zwaarder en duisterder smoelwerk heeft dan de enigszins vergelijkbare sound van bands als Cult of Luna en Isis. Al zijn er behoorlijk wat raakvlakken met beide bands, Overmars kent een wat artsier aanpak, klinkt over het algemeen wat sludgier, en is kompositioneel minder geankerd in vertrouwde stilistische eigenschappen. Ik durf zelfs te stellen dat de muziek van deze mannen wat minder voorspelbaar is. En dat is nou juist wat Affliction, Endocrine� Vertigo zo de moeite waard maakt in deze tijden van overdaad op de post/hard/metal/noise/neurosis-core markt.

En dat is niet het enige wat voor deze band pleit. Dat Overmars uit zeven leden bestaat hoor je bijvoorbeeld goed terug in de multi-gelaagde composities. Deze staan bol van sfeervolle details als synths, samples, elektronica, noise en allerlei interessante effecten. Soms culminerend in bijna soundscape-achtige passages. Het lange En Memoire Des Faibles Qui Ont Survecu a Darwin (de Franse taal speelt een grote rol op dit album) kent zelfs de nodige industrial-elementen. Dit maakt beluistering via headphones zeer de moeite waard, al gaat er natuurlijk niks boven deze bombastische herrie met grof geweld uit je speakers horen bulderen.

Temidden van de zwaarmoedige onslaught krijgt de luisteraar de kans om even op adem te komen, door middel van een aantal korte akoestische postrock-achtige nummers, die conceptueel bij elkaar horen en daarmee zo�n beetje de rode draad van het album vormen. Het geheel draagt de titel Destroy All Dreamers, en naarmate we dieper en dieper afdalen in de bodemloze put van het album, worden deze nummers telkens moedelozer in toon. Al blijven ze erg mooi, op een wrange manier.

Wat op zich ook wel voor het album in zijn geheel geldt. Al is het monster dat Affliction, Endocrine� Vertigo heet onder geen beding �mooi� te noemen, heeft de plaat een grote aantrekkingskracht op me uitgeoefend. Een combinatie van ontzag, spanning en oprechte waardering. Warm aanbevolen voor geduldige avonturiers met meer dan een oppervlakkige interesse in dit soort briljante herrie.

Tracklist:
1. Obsolete
2. This Is Rape
3. Destroy All Dreamers � Part I
4. Deux Mesures de Solitude
5. Buccolision / The Mistaken One � Part II (Geography Is Just a Symptom)
6. Destroy All Dreamers � Part II
7. A Spermwhale�s Quest
8. Destroy All Dreamers � Part III
9. En Memoire Des Faibles Qui Ont Survecu a Darwin
10. Destroy All Dreamers � Part IV
11. From Love to Exhausting : The Story of This Intangible Thing Between Us
12. Destroy All Dreamers � Part V