Maar ook als je even krap bij kas zit en toch wilt musiceren kun je altijd terecht in oma haar kookoord. Men graaie de nodige (en bij voorkeur in formaat verschillende) pannen, koektrommels en voorraadpotten bij elkaar, grijpe de pollepel en een houten spatel ter hande en zo improviseert u moeiteloos een trommelinstrument. Voor een gitaar spant u een waslijn enkele malen langs een deegroller.
Dit komisch doch jammerlijk tafereel maakte zich meester van mij gedurende de luisterbeurt(en) die "Bloodwork", te boek staand als de nieuwe plaat van Sargatanas Reign, onlangs genoot...
Als groot liebber van de Mexicaanse bijna naamgenoot Sargatanas (niet dat het er een fuck mee te maken heeft maar van een beetje sluikreclame is nog geen vlieg ondersteboven gaan brommen) hoopte ik op een overweldigende deathmetalplaat van de zweden van Sargatanas Reign (wat bijna als een overtreffende trap klinkt en dus ook bijna de verplichting heeft om beter te klinken). De promotiekreten klonken veelbelovend en de vergelijkingen met Behemoth, Morbid Angel en Deicide (niet bepaald de minste, dunkt me) waren niet van de lucht. Dus vol goede moed en hoge verwachtingen stortte ik mij op dit album waarvan de hoes met bloed doordrenkt lijkt te worden.
Alle verlekkeringen ten spijte moest ik echter al gauw concluderen dat Sargatanas Reign een totaal andere koers marcheert dan de bovengenoemde bands en dat van brute grijpkracht evenmin sprake is. Integendeel. De instrumenten op "Bloodwork" klinken schel en vooral heel erg los en ruim. Alsof het geluid over een te groot genomen ruimte wordt uitgesprenkeld. In plaats van compacte (en daarmee automatisch massievere) muziekstukjes strooit de band haar kunsten wijds in de ronde waardoor het geluid veel te open klinkt en de impact daarmee een flink koude douche moet angen. De drums klinken veel te blikkerig en hol wat wederom iedere vorm van robuustheid uit het geluid trekt en op den duur bijna gaat irriteren. Vooral gedurende de snellere nummers gaat het drumwerk geregeld "muizenval" met de zenuwen spelen.
De gitaren lijken niet goed gestemd en de snaren niet strak genoeg gespannen waardoor er ook hier een echo-effect ontstaat die de aandacht keer op keer onnodig afleidt. Hoewel het gitaarspel opzich prima werk levert en ook de solo`s met uiterste precizie worden uitgevoerd blijkt het ontbreken van enige buldering een gemis. Het te open en wauwelig geluid is voor de band, is mijn bescheiden mening, niet echt een troef.
En dat is best een spijtige zaak. Want had Sargatanas Reign voor een andere sound gekozen had "Bloodwork" zich makkelijk met de betere Zweedse death-platen van dit moment kunnen meten. Want de composities zijn fairly ok, de techniek heeft men ook in pacht en de opzet van "Bloodwork" is alleraardigst. Een technisch-getinte en grotendeels up-tempo plaat aagevuld door een fijne rochel en een goed doorgesmeerde drijfveer.
Helaas pindakaas, dit schot is niet geheel in de roos. Wellicht heeft het feit dat Sargatanas Reign als een black-band begon hier ook een vinger in de pap. Want het kan zijn dan deze band anno 2005 nog een beetje zoekende is naar een eigen identiteit en de juiste grond om het graan op te verbouwen. En mits de volgende plaat wat meer volume, massa en verdikkingen meekrijgt kan ik u melden dat Sargatanas Reign zich zonder meer op de goede weg bevindt.
Tracklist
1. Preface
2. Techniques of Torture
3. Chaos Theory
4. Sliver
5. Come Greet me Crawlers
6. Hellnation
7. Blood Katharsis
8. The Parnassus Journal
9. Blindfolded
10. Kevlar Throat
