Ja Lars [Ratz, platenbaas AMP], je mag balen als je wilt. maar hee, je weet in ieder geval wat risico's nemen inhoudt. Dat is nodig als respectabele labelbaas, en tot nu toe hou je je er aardig aan. Je eigen bandje Metalium is niet de enige die je onderdak verschaft. Dat Japanse wijffie, hoe heet ze, Saeko, dat was ook een gouden zet. Jammer alleen van Seventh One, dat wel. Die kerels had je lekker in hun lekkende en rottende oefenruimte moeten laten zitten. Maar dat scharen we dan maar onder mislukte experimenten. Shit happens, nietwaar?

Vanguard is andere koek. Een talentenjacht op een groot festival, daaruit verwacht je wel een veelbelovende band. Vanguard, de winnaar van de Wacken Open Air Metal Battle 2004, voldeed alleen niet aan de verwachtingen die n� de wedstrijd geschapen werden. Je produceerde zelf, maar daarmee haalde je e door het band zo gepromootte natuurlijke geluid onderuit. De dark metal, zoals de band het zelf noemt, klinkt weliswaar als een heavy gothic metalband maar het effect van de warme cello's en violen die in vrijwel elk nummer toegepast worden wordt teniet gedaan door het electronische gitaargeluid. Een constante electrische buzz verknalt in de solo's veel van de sfeer. Maar toch, da's niet de schuld van de band. Waar ging het dan nog meer mis?

Het schrijfwerk! Wat live niet opviel, zorgt ervoor dat het Finse Vanguard op plaat door de mand valt. De doomy stukken slepen lekker voort, maar weten geen zielesnaren te beroeren. Als een Cradle Of Filth op halve kracht (grunt/scream combinatie plus melodieuze gitaarpartijen) kraakt zanger Jori Grym door de nummers heen. De sopraanzangeres is dan weer heel ontspannen. Cappuchinootje, massage, relaxen, maar geen echte duisternis te vinden. Een beetje saa�ig, zou je ook kunnen zeggen. Dat maakt deze 'dark metal' (voor mij nog altijd een excuusgenre voor melodieuze black metalbands die uit meerdere stijlen lenen) weinig verheffend. Toegegeven, het is verre van slecht, maar met de gimmick van een cellist kom je niet ver genoeg.

't Beestje bij de naam durven noemen, daar gaat 't om Lars. Je kunt zeggen dat de sla een aparte bruintint heeft, maar duidelijker maak je de situatie door te zeggen dat de sla verrot is en naar het wasgoed van de bejaarde buren stinkt. De voorzichtige omschrijving hierboven moet je maar zien als een geschenk, maar vooralsnog ben ik niet onder de indruk. Ja, het is voor gothic begrippen lekker stevig, maar durf dit geen dark metal te noemen Lars, daarmee zet je mensen op 't verkeerde been. Liefhebbers van het genre zouden maar over gaan op aanschaf van Succumbra en deze Tristania/Sirenia/Cradle Of Filth/Type O Negative (tevens de favo bands van zanger Grym) achtige brij over zich krijgen. Garantie voor een lichte teleurstelling toch? Anyhow, over en sluiten. Weltrusten Lars!

Tracklist:
1. Asylum
2. Forgive
3. Amoricide
4. Excarnation
5. Ephemeral
6. Bitheon
7. Homecoming
8. Nova
9. Wurmtod