We noemen verder geen namen.
Gelukkig lopen zaken niet altijd die vaart en zijn koerswisselingen niet altijd zo drastisch. In het geval van de Duitsers van Paimon is de genrewijziging echter te relevant om het niet te aan te halen. Want maakte het heerschap aanvankelijk pagan getinte black, nu is men toch maar op melo-death overgestapt. Een hele ommezwaai met de nodige gevolgen voor de sound, de feeling en de muzikale aanpak van de band.
Alles op een rijtje: Paimon zag het levenslicht in 1997 met de intentie om als een blekkie band door het leven te suizen. Het debuut "Terram Oblivionis" kwam uit en gaf te blijken dat Paimon uiteindelijk toch geen "echte" black besloot te spelen, maar een mildere variant met de nodige melodieëuze invalshoeken, waarmee de band de "Black/Pagan-metal status" verworf.
Pas anno 2005 werd het weer tijd voor een opvolger. Inmiddels is "Metamorphine" al enkele maanden uit en een luisterbeurt wijst uit dat de band haar muzikale uitingen ondertussen ook niet heeft laten stagneren.
In tegenstelling tot "Terram Oblivions" die dus nog een black-getinte sfeer wist te ademen is "Metamorphine" volledig bekeerd tot de Gothenburg-sound. De 11 nummers tellende cd is een mengelmoes van (veel) melodie, zeer diverse riffjes, wisselende ritmes en tempo en gevarieerde vocalen die uiteenlopen van zware grunts tot zachtaardig gefluister. Zoals u merkt is "Metamorphine" niermee een vrij veelzijdig album geworden met vrijwel alle kenmerken van een aardige melodieuze death-band.
Qua geluid opzich doet "Metamorphine" ergens zelfs aan de latere werken van Arch Enemy denken. Alleen veel trager, zachtaardiger, en nóg diverser. Waar Arch Enemy zich hoofdzakenlijk toch tot gebeuk, gebrul en gesoleer beperkt met een uitstapje zijwaards, her en der, maakt Paimon die uitstapjes wel erg uitgebreid. Soms zelfs een beetje richting kamp "Doom". Let wel, een beetje maar, dus "doom" is deze band voor de rest geenzins te bestickeren.
Tja, voor de rest is "Metamorphine" een niet onaardig albumpje geworden mer zekere potentie voor het volk dat Gothenburgdeath een rechtmatige plek weet te gunnen. Mijn persoonlijke favoriet zal dit echter niet worden. Hoewel de band goed in elkaar steekt, het geluid in orde is, productie dito en er ook geen op- en aamerkingen op de muzikale kwaliteiten van de bandleden mijnerzijds volgen (oké, toch wel, want de cleane stem kan naar mijn inziens toch nog wel enige bijschaving genieten) weet dit album mij niet op mijn nummer te zetten. Na een paar tracks klinken alle nummers mij als 1 en ga ik mij afvragen wat ik die avond ga eten en of het openbaar vervoer morgen nog rijdt.
Maar ik ben dan ook een verknipte ziel. Vergeef me.
Tracklist
1. Phobia
2. Butcher`s Science
3. Misanthrope
4. Millenial Troubles
5. A Moment Of Pride
6. To A Stranger
7. Sir General Freedom
8. Don`t Provoke The Death
9. Come To My Tomb
10.Madman`s Revenge
11.On The Way...
