Volgens de infosheet gaat het hier om een Italiaanse band die zgn. �alternative dark rock� met invloeden van funk, blues en jazz speelt. Klinkt leuk op papier, maar na een enkele luisterbeurt staat daar al niks meer van overeind. Dit is een eenzijdig, dertien in een dozijn altrock-light bandje met een oppervlakkige gothic rock flavour.

Eeeeeuw.

Ergens tijdens het ontstaan van Snem zijn deze jongens de betekenis van het begrip �rock� vergeten. Het resultaat is een sound die zo soft en iel is, dat ze het gebruik van gitaren net zo goed achterwege hadden kunnen laten. De androgyne zang van zanger/gitarist Smilly vormt het grootste hekelpunt. Een vergelijking met Brian Molko (Placebo) is wel verdedigbaar, maar in het geval van Snem komt de zang zwak, zeurderig en bij vlagen zelfs onuitstaanbaar klef over. Ook draagt dit niet bepaald bij aan het pittige karakter (of gebrek daaraan) van de muziek. Dit is mierzoete, frustrerende Dr Phil-rock, gezegend door de opa�s en oma�s van Willy Wonka & The Chocolate Factory.

Slecht is Snem jammer genoeg niet, het probleem is dat deze band verbazingwekkend middelmatig is. Het valt niet mee om de aandacht erbij te houden tijdens het (verplichte) luisteren van deze demo, laat staan er een redelijk stukje over te schrijven. Dit is gewoon redundant, redundant, redundant. Apathie heeft vandaag een nieuwe definitie gekregen. Grote goden, ik geloof dat ik nog liever naar Coldplay luister! Meedogelozer kun je een band niet afstraffen.

Tracklist:
1. Everybody
2. On the Road
3. Confusion
4. Uncle Jack
5. Wild Beast of Woman
6. 16 July 1998