Gizmachi bestaat al sedert 1999, maar kan nu mooi meedeinen op de New Wave Of American Heavy Metal rage, die al een jaartje woedt. Toch is Gizmachi nog niet zo overmelodieus als bijvoorbeeld een Trivium, maar neigt de band meer naar het directere metalcore geluid. Denk daarbij echter ook aan Slipknot's Vol. 3: The Subliminal Verses. Een wisselwerking tussen cleane zang en metalcore growls die in het genre al vaker gebezigd worden (From Autumn To Ashes, Trivium), maakt ook een gedeelte van het bandgeluid. Dit alles klinkt zo Amerikaans dat het zilveren schijfje in een Happy Meals doosje verpakt had kunnen worden.
Neem "Burn" als voorbeeld. Opgefokte extremiteiten (blastbeats!) zoals die voorkomen in Devildriver en complexe riffs gaan hand in hand met harmonien en refreinen die Stone Sour had kunnen schrijven. De felle krijsen van Sean Kane klinken nog vetter in combinatie met het groovende "Wandering Eyes". De productie is krachtig en helder, maar klinkt soms te oppervlakkig om cht helemaal loos te gaan. Lekker ripje van de grote namen dus.
"The Imbuing" is een schijfje van slechts acht nummers maar beslaat toch een hele respectabele lengte van zesenveertig minuten. Vooralsnog geen absolute winnaar, maar de goede weg is in ieder geval ingeslagen. Laat Crahan maar lekker concurreren met de baas, kijken wat Roadrunner nog achter de hand heeft. Binnenkort ook te zien op Ozzfest en in het voorprogramma van Mastodon.
Tracklist:
1. The Answer
2. Wandering Eyes
3. Bloodwine
4. Burn
5. Romantic Devastation
6. Wearing Skin
7. People Show
8. Voice Of Sanity
