"What will become" klinkt goed, heel goed zelfs als opener. Het is zo een lied waarvan iedereen weet dat ze er hun live-concerten mee gaan beginnen. Een korte, dreigende intro die al gauw overgaat in een mix van gitaar, bas, drum, electronica en gezang/gebrul (gebrul in de meest positieve zin van het woord). Dit is eigenlijk een heel traditioneel nummer qua opbouw, maar wat Fear Factory boven de middelmatigheid trekt, is hun oog voor detail. De synthesizer-geluidjes die hun lage "sound" wat variatie geven, het strakke drumwerk en de afwisselende zang.
Wat volgt is een gevarieerd, strak en intens album. Liedjes zoals "No one", "linchpin" en "hurt conveyer" behoren tot het beste materiaal van de band.De drums klinken zoals altijd, onnavolgbaar. Ook de gitaar en bas staan weer loeihard te rammen tegen je geluidsinstallatie. Toch meen ik dat Burton de uitblinker is op dit album. Zijn zang is nog gevareerder dan anders, met hoge uithallen die op zware brullen volgen zoals niemand het hem nadoet.
Er staat ook weer veel afwisseling op het album, zo hebben we een echt moordend zware song ("acres of skin"), twee zachte songs ("invisible wounds" en afsluiter "never end") en een nummer met hip-hop invloeden '"back the fuck up").
Ik schat het album net iets minder hoog in dan "obsolete" (wat persoonlijk is. De sound en het idee achter de cd spreken me heel erg aan), maar het blijft natuurlijk smullen met dit onvervalst brokje moderne metal.
Tracklist:
1. What Will Become?
2. Damaged
3. Digimortal
4. No One
5. Linchpin
6. Invisible Wounds (Dark Bodies)
7. Acres Of Skin
8. Back The Fuck Up
9. Byte Block
10. Hurt Conveyor
11. (Memory Imprints) Never End
