Ik vind het grote onzin om elk nummer van een album apart toe te lichten, maar nu kan ik het echt niet laten. Intro Your Mechanical Ego geeft de foute indicatie dat er true blackmetal te wachten staat, maar daarna levert Destination: Denial een mooie combinatie van melodieuze deathmetal en gothic. Despair straalt, zoals de titel doet vermoeden, een depressief gevoel uit en in het thrashy War gaat zanger Efthimis V. een duet met zichzelf aan. Vrij aardig allemaal, maar het zeer lange Black Heart Purifaction overklast het goede begin van de plaat. Wat een nummer, wat een opbouw en wat een mooie cleane zanglijnen. Een bouwwerk dat zowaar door ons eigen Whispering Gallery is benvloed.
Hierna volgt een ballade die nog evolueert tot een brave mid-tempo beuker. Het vervolg kan je raden, na dit kleffe gedoe volgt het hardste nummer van het album. Licking The Wounds doet me denken aan de door keyboard aangedreven blackmetal die midden jaren 90 kwam opzetten. De epische afsluiter Noi, Tu, Loss? combineert alle gezichten van de band en breit een mooi einde aan het verhaal.
Voor alle duidelijk: ik ben zeer gecharmeerd van Black Heart Process omdat ik eindelijk nog eens een band hoor die een album heeft willen schrijven in plaats van aparte nummers. Ik zal niet ontkennen dat er mankementen zijn (de productie, sommige zanglijnen moeten beter, de heren vergalopperen zich soms en ze hebben ze te duidelijk elementen van bekendere bands gestolen), maar Ethereal Blue zal zich in de toekomst wellicht ontwikkelen zoals landgenoten Rotting Christ en Septic Flesh.
Tracklist:
1. Your Mechanical Ego
2. Destination: Denial
3. Despair
4. War
5. Black Heart Purification
6. Transplanted Images
7. Licking The Wounds
8. Noi, Tu, Loss?
