Als ik aan gothicmetal denk, is de eerste band die me te binnen schiet Lacrimosa. De melancholieke mix van stevige metal en klassieke invloeden is al sinds jaar en dag in hun muziek aanwezig � of eigenlijk zijn muziek, want het leeuwendeel van de composities en invloeden is toe te schrijven aan bandleider Tilo Wolff. Na de release van Echos in 2003 hebben we twee jaar - zonder tour - moeten wachten op deze nieuwe creatie genaamd Lichtgestalt.

De laatste paar albums was er een steeds sterkere ontwikkeling te zien naar het klassieke toe met als hoogtepunt Echos waar uiteindelijk in verhouding nog vrij weinig metalinvloeden op terug waren te vinden. Op Lichtgestalt zijn die metalinvloeden juist weer veelvuldig terug te horen. Lacrimosa lijkt zich met haar negende album in vijftien jaar nog niet uitontwikkeld te hebben. Uit elk voorgaand album weten ze het beste te destilleren om dat vervolgens mee te nemen naar een volgend album. Zo ook met Lichtgestalt. De opening doet klassiek aan met een eenzame klarinet, maar verandert al snel in spookachtig dragend metal/gothic geweld dat doet denken aan de eerste paar albums en dan met name vanwege de grauwe zang van Tilo Wolff.

Ook wat betreft sfeerzetting is dit album eender aan zijn voorgangers. Vanaf de eerste klanken staat het als een huis en dat blijft zo tot het einde toe. Wellicht een kleine verslapping tijdens het titelnummer Lichtgestalt, wat ik persoonlijk ook het minst geslaagde nummer op dit album vind. Gelukkig blijven er nog genoeg hoogvliegers over, bijvoorbeeld de wat ruigere nummers Kelch der Liebe en het intens donkere Letzte Ausfahrt: Leben, maar ook het prachtig dramatische Hohelied der Liebe. Een melancholieke compositie die voortborduurt op eerder werk als het Kyrie van het album Echos en Kabinett der Sinne van het album Inferno. De heldere melodielijnen weten je echt in vervoering te brengen.

Opvallend zijn de twee Engelstalige tracks op dit album waar het er normaal slechts ��n betreft. My Last Goodbye dat typisch het Engelstalige nummer is van Anne Nurmy zoals ook bijvoorbeeld Senses op Fassada. The Party Is Over neemt Tilo Wolff zelf voor zijn rekening.

Lacrimosa heeft met Lichtgestalt hun muziek weer een stapje verder weten te brengen, hoewel ik het album in zijn geheel toch wat minder vind dan voorganger Echos. Met name het titelnummer doet daar afbreuk aan. De fan kan dit album echter blind kopen en voor mensen die nog niet bekend zijn met hun muziek, zal Lichtgestalt een mooie opener zijn tot de muzikale wereld van Lacrimosa.

Tracklist:
1. Sapphire
2. Kelch der Liebe
3. Lichtgestalt
4. Nachtschatten
5. My Last Goodbye
6. The Party Is over
7. Letzte Ausfahrt: Leben
8. Hohelied der Liebe