Misschien was het commercieel gezien niet zo slim om een dubbel-album uit te brengen (hoewel in een eerlijke wereld dit geen verschil zou mogen maken, maar ja...)
Vooral de "linkse" cd, want zo worden ze aangeduidt, is in mijn ogen een klassieker. De opbouw van openingstrack "Somewhat damaged" is geniaal. Reznor begint met een gitaarmelodietje dat uitgroeit tot een kopstoot van geluid. De lagen gitaar, electronica en drums zijn niet te tellen. Het tweede liedje "The day the world went away" toont de variatie en emotie die NIN kan bevatten, aangevuld met een bijzonder sterke tekst. Het album wisselt constant af, harde tracks ("The wretched, "no, you don't"), experimentele rocktracks ("even deeper, "the fragile")en sfeervolle nummers (het bloedmooie "la mer" en imposante "the frail"). Het laatste nummer van de eerste cd, "the great below", is in een woord adembenemend. Hier haalt Reznor al de trucjes uit zijn studio om dit liedje naar hogere sferen te tillen. Het resultaat is vijf kilo kippenvel en een beklijvende sfeer die je dagen blijft achtervolgen. Grandioos.
De tweede cd is goed, maar haalt zelden het niveau van de (weliswaar sublieme) eerste. Wat niet wil zeggen dat hij slecht is, een nummer zoals "into the void" wordt zelden geschreven, en het brutale "Starfuckers, inc." is geniaal en verwoestend. Trent spuwt al zijn haat middels dit nummer op de wereld. Toch wordt de genialiteit van de "linkse" cd zelden gevenaard. Nu goed, we zijn misschien een beetje te verwend.Zonder de tweede plaat gaf ik deze een 10, maar nu moeten we toch even bijsturen. Een 8 is natuurlijk nog altijd goed.
Al bij al is dit een unieke plaat. Ze verdient een plaatsje naast Pink Floyds "The Wall" en Tools "Lateralus". Alleen jammer dat ze het niet zo goed deed qua verkoopcijfers. Ik hoop dat diegenen die dit lezen en de plaat nog niet kennen, ze eens beluisteren. Het wordt een speciale ervaring.
