Suidakra stond in vroeger tijden altijd bekend als een band die pagan black metal speelde. In hun muziek verwerkte men ook invloeden uit de melodieuze gitaargerichte death metal. Dat laatste is altijd een sterk punt gebleven, want de pakkende melodien en de lekkere vaart wisten in combinatie met de folk invloeden elk album weer boeiend te maken.
Op de voorganger sloeg de band een ietwat andere richting in. De zo nu en dan opduikende clich matige heavy metal passages werden plotseling overboord gezet en de black metal invloeden werden tot het minimum beperkt. Dankzij de krachtige productie en goede songwriting, in mijn ogen nog altijd een geslaagd album.
De band heeft deze koers nu doorgezet en tevens een flinke dosis groove toegevoegd. Ook zijn de folky invloeden weer wat meer aanwezig, hoe vreemd de combinatie ook mag klinken.
Een grote verandering is ook, dat er in de persoon van Matthias Kupka een nieuwe clean zanger / gitarist is aangetrokken. In mijn oren klinkt de man als een aardige vooruitgang op Marcel, hoewel die het ook nooit slecht heeft gedaan.
Goed, het album zelf dan. Productioneel is het geheel weer een stuk beter. De ietwat doffe drumsound is volledig verdwenen en alle instrumenten zijn over het algemeen goed te horen. Misschien dat alleen de gitaarleads nog wat galmender hadden mogen klinken, maar dat zijn puntjes die pas gaan opvallen naar vele vermakelijke luisterbeurten. Op het album valt ook op dat de clean vocalen zijn toegenomen. Nog maar sporadisch trekt frontman Arkadius zijn agressieve scheur open. Een positief punt, want dit komt de afwisseling natuurlijk alleen maar ten goede.
De eerdergenoemde groove in de sound zorgt soms voor een moderne inslag en ik kan me voorstellen dat de fans van weleer (de typische old school heavy metal elementen) dit niet kunnen waarderen. Echter, de mensen die constant hopen op vooruitgang kunnen dit album met een gerust hart aanschaffen.
Een ramperstamper als Decibel Dance doet het bij mij evengoed als een akoestisch rustpuntje als A Runic Rhyme.
Suidakra levert dus weer een gevarieerd melodisch death/black metal album af en in de basis blijft men de roots nog altijd trouw. Goede gitaarlijnen, prachtige melodien en uitstekend muzikaal vakmanschap maken dit album wederom tot een bijzonder prettige luisterervaring. Het gebruik van doedelzak en andere metalvreemde elementen is trouwens ook opnieuw geslaagd te noemen. Nu ligt mijn hart persoonlijk nog bij "The Arcanum" , maar ieder moet dat voor zichzelf maar uitmaken. Deze band heeft tenminste lef, dat bewijst de hidden track maar weer eens. Moonlight Shadow van Mike Oldfield cover je niet zomaar in de metal scene. Het resultaat is misschien niet helemaal fantastisch, maar toch een pluim voor die grote dosis durf. Een erg lekker album dus weer, van deze Duitse band.
Tracklist
1. Decibel Dance
2. C14 Measured by Infinity
3. Haughs of Cromdale
4. The Alliance
5. A Runic Rhyme
6. Second Skin
7. Reap the Storm
8. Gathered in Fear
9. Strange Perfection
10. Dead Man's Reel
11. The End Beyond Me
