Voortborduren betekent overigens niet dat het een slap aftreksel is geworden. Integendeel, want de nummers zitten wederom goed in elkaar, en zijn erg pakkend. Echter, ze zijn wel te voorspelbaar. Bij diverse nummers weet je bij een eerste luisterbeurt al grofweg hoe het nummer gaat verlopen. Dat wil zeggen, wat voor soort passages, zanglijnen en refreinen het nummer bevat. Ook worden iets teveel clichs van dit genre gebruikt, zoals in de opening van Another Me. Afgezien daarvan is dat een heerlijk nummer, met een lekker arrogante tekst (ja, dat is soms ook leuk om te horen).
Daar waar zangeres Simone Simons op het debuut The Phantom Agony vaak toch wat geforceerd over kwam, klinkt ze nu een stuk natuurlijker. Dat ze het afgelopen jaar veel ervaring heeft opgedaan is goed te merken. Ook stapt ze meer af van de opera-zang, om een normale zangstem te laten horen, en ook dat pakt verrassend goed uit. Ook in duet met Kamelot zanger Roy Khan op Trois Vierges staat Simone haar mannetje, ondanks een tegenspeler met een prachtige stem. Helaas is het nummer zelf een van de mindere op het album. Grunts zijn ook weer op het album aanwezig, maar niet in overvloed. Alleen in het afsluitende titelnummer spelen ze een vrij grote rol, op de rest van het album zijn ze minder nadrukkelijk aanwezig. Dit laatstgenoemde nummer is overigens ook zo'n beetje het hardste nummer van de band. Geen slappe hap om het album mee af te sluiten.
Voor dit album heeft de band zich laten inspireren door de Maya-cultuur, zo zeggen ze. Hier en daar is dat wat te horen, en de rode draad door de plaat, getiteld A New Age Dawns, zal er vast over gaan. Toch komt er ineens een tint Europese folk naar voren in Quietus. Ook is goed te horen dat enkele bandleden grote liefhebbers zijn van filmsoundtracks, want de intro van het album doet denken aan een kruising tussen de Back To The Future en Indiana Jones soundtracks. Ook enkele andere instrumentale passages op het album hebben wel wat weg van deze muziekstukken (en natuurlijk draagt een nummer dezelfde titel als een Indiana Jones film, maar is er verder niet mee verbonden).
Na het voortreffelijke The Phantom Agony valt Consign To Oblivion zeker niet tegen, maar zoals al genoemd is het iets te voorspelbaar. Ondanks dat is het toch een erg goed album, wat zeker in de smaak valt bij de vele gothicjes die Nederland rijk is.
Tracklist:
1. Hunab K'u - "A New Age Dawns" prologue
2. Dance Of Fate
3. The Last Crusade - "A New Age Dawns" #1
4. Solitary Ground
5. Blank Infinity
6. Force Of The Shore
7. Quetus
8. Mother Of Light - "A New Age Dawns" #2
9. Trois Vierges
10. Another Me - "In Lack'ech"
11. Consign To Oblivion - "A New Age Dawns" #3
