Want als n woord deze plaat beschrijft, dan is dat wel massief. Ik heb me zowaar zitten verbazen over het ruige, compromisloze karakter van The Head and the Heart, een album met een uitermate toepasselijke titel. De heren van Deadbird gebruiken allereerst hun hoofd om sterke nummers te schrijven, en geven deze vervolgens emotionele invulling door hun hart op intense wijze uit te storten. Het resultaat is een rauwe, melancholieke en bovenal eerlijke plaat, die zonder pardon gehakt maakt van je comfortlevel. Zwakke zielen zij gewaarschuwd.
Deadbird is zwaarmoedig en veeleisend, en misschien zelfs wel wat vulgair. Gebrandmerkt met een treffend smerige productie, giet het viertal gedurende drie kwartier hun nietsontziende hybride van bombastische postcore en beklemmende metal over de luisteraar uit. Voor catchy melodien en enige andere vorm van water bij de wijn ben je aan het verkeerde adres. Terwijl zenuwslopende riffs en denderende basklanken de luistersessie tot een hels kookpunt brengen, leiden vrij diep in de mix verstopte screams en Steve Von Till-achtige zang het heftig borrelende geheel tot een buitenwereldse climax. Na afloop zijn woede, pijn en doemnis oude vrienden. Deadbird, The Head and the Heart. Op het fraaie Code:Breaker label.
Tracklist:
1. Sadness Distilled
2. Rorschach Sky
3. Mount Zero (is Burning)
4. 1332
5. Illuminate the Decay
6. Eclipse of the Eye
7. See You in the Hot Country
8. The Head and the Heart
