Tot mijn grote verbazing bemerkte ik dat Metalfan.nl nog nooit aandacht had besteed aan de powermetallers van Labyrinth die al meer dan tien jaar meedraaien. In 1995 debuteerde de heren met de vermakelijke EP �Piece Of Time� (hiervoor hadden ze wel al de cultdemo �Midnight Resistance� gemaakt) en een jaartje later verscheen �No Limits� dat zorgde voor een doorbraak in het eigen land. Persoonlijke problemen zorgen ervoor dat Joe Terry (beter bekend onder zijn echte naam Fabio Leone) terugkeert naar Athena om daarna Itali� op de wereldkaart van de metal te zetten met Rhapsody. Hij wordt vervangen door Rob Tyrant (beter bekend onder zijn echte naam Roberto Tiranti) en in 1998 maakt Labyrinth ��n van de beste powermetalalbums aller tijden. �Return To Heaven Denied� is een geniaal, sfeervol, uniek en magisch album. Daarna volgde nog een EP, het uitstekende �Sons Of Thunder� (2000) en het wat afwijkende �Labyrinth� (2003).

Succes of geen succes, deze onderschatte band doet maar verder en presenteert zijn nieuwe album �Freeman�. De zes heren hebben wederom gekozen om het allemaal weer lekker eigenzinnig in te kleden. Nadat ze buiten gekegeld geweest zijn bij Metalblade en Century Media proberen ze het gewoon opnieuw met het kleine maar kwaliteitsvolle Spaanse label Arise Records. De nieuwe nummers zijn compacter geworden maar ook progressiever. Luister maar eens naar de eerste dertig seconden van �L.Y.A.F.H.� die doen denken aan Dream Theater op zijn best waarna onmiddellijk daarna een typische hemels Labyrinth refrein volgt. �Deserter� bezit dan weer van die prachtige strofen. Tijdens het titelnummer komt er weer een lekkere housebeat voorbij (de heren coverden vroeger wel eens enkele populaire houseklassiekers!) en in �Face And Pay� komt er een jazz passage langs. Dat de heren een voorliefde voor de meest commerci�le slijmerige pop hebben (de heren coverden dat soort materiaal vroeger ook wel eens!) blijkt uit �Malcolm Grey� en �Meanings�. Hoezo, powermetal is saai?

Mijn promo cd bevat trouwens wel enkele andere versies (nog niet volledig gemixt en nummers die afkappen) maar ik kan toch wel concluderen dat �Freeman� niet beter of slechter als de vorige twee is, maar gewoonweg weer oerdegelijk, eigenzinnig en interessant. Maar wellicht wordt dit album weer door zeer veel mensen over het hoofd gezien en blijft het werk van deze spaghettivreters ongekend en onbemind.

Tracklist:
1. L.Y.A.F.H.
2. Deserter
3. Dive In Open Waters
4. Freeman
5. M3
6. Face And Pay
7. Malcolm Grey
8. Nothing New
9. Infidels
10. Meanings