Thuis trap je je schoenen uit en zoek je met groeiende irritatie je pantoffels. Welke hoer heeft ze onder de bank gesmeten? Je woont alleen, dus eigenlijk kun je het wel raden. terwijl je je stropdas losscheurt stamp je naar boven en neem je plaats in je priv kamertje. Het is er aangenaam warm en het schelpenzand is zo uitnodigend dat je je pantoffels vergeet. Voorzichtig strek je je armen en laat je je langzaam zakken op het ronde kussen. Nu nog wat rustgevende klanken, dan ben je met een half uurtje klaar voor het weekend. Met een druk op de knop start je het ambient cd'tje dat je onlangs van een vage kennis kreeg.
Tering h, dat is schrikken! Zo ambient klinkt Triplesix niet. Wellicht noemt de band zich zelf daarom ambient METAL. De connectie is mij in ieder geval onduidelijk. Wel herken ik duidelijk de vlotte heavy metal die Triplesix speelt. Keyboardpartijen die knipogen naar '80's rock en solo's die neigen te herinneren aan Slash's werk (de solo in "Nobody Knows The Truth"). Het jeugdige enthousiasme dat zoveel punkbandjes kenmerkt heeft Triple Six ook.
De productie is tamelijk demo, maar voldoet. De intro van "Friedrich" echter niet, die drukt een aardige peuk uit op je zenuwstelsel.
De teksten zijn een verhaal apart. Verhalingen van natuurkundigen, psychiaters en persoonlijke ervaringen zijn direct en begrijpbaar geschreven zonder oppervlakkig te worden. Wilmar Taal's venijnige stem doet aan Eric Adams (Manowar) denken.
Er moet nog wel wat (componeer)werk verzet worden voordat een album gerechtvaardigd is, desondanks geeft Triplesix' eerste demo een aardige indruk.
Tracklist:
1. Nobody Knows The Truth
2. Neverlasting
3. Gestalt
4. Newton's Apple
5. Catharsis
6. Friedrich
7. Retrograde
