De jaarwisseling ontlokte aan een vriend van me de opmerking dat "het een wat matig progrock jaar was geweest". Een opvallende uitspraak, en dat niet alleen in grammaticaal opzicht. Arena bracht immers een prima live album uit, Abydos was op zijn zachtst gezegd verrassend en Ayreon (toegegeven, het neigt meer naar metal) had met The Human Equation ook een pareltje. Daarbij heeft de beste jongen vast "Chains" nog niet gehoord, het derde werkje van de progrockers Ricocher.

"Chains" klinkt erg Engels. Marillion-achtige rock met een stevige scheut Pendragon. Alleen de tongval verraadt het gegeven dat Ricocher bijna net zo Hollands is als een broodje Unox. Bijna, want het blijven Brabanders. Het eerste kritiekpuntje achter de rug hebbende (het soms wat aanwezige accent ja, n�et de afkomst van de bandleden) kan ik gerust zeggen dat Erwin Boerenkamp een stem heeft die perfect aansluit op de ingetogen prog. Over ingetogen gesproken, de emotie van ballad "Bitter Tears" heeft wel wat dwingends, en dat doet weer heel anders naar de rest van het album kijken.

Want ja, de keyboardpartijen z�jn een lust voor het oor, "Whispering Voices" �s een lekker uptempo nummer, en de sax-solo in het middelste "Sand In Your Eyes" �s bewonderenswaardig, maar in het achterhoofd blijft de gedachte plakken dat progressieve rock niet alleen uitmuntend gespeeld en ingenieus gecomponeerd moet zijn (wat met Ricocher wel goed zit), maar bovenal ook vloeiend moet blijven lopen. Dat is met het wat geforceerd klinkende "Chains" nog een punt van verbetering.

Dat de heren van Ricocher veel plezier en inspiratie mogen opdoen tijdens komende concerten, want een opvolger van "Chains" zou niet verkeerd zijn.

Tracklist:
1. Virtual Images
2. Bitter Tears
3. Sand In Your Eyes
4. Whispering Voices
5. Locked Inside
6. Point Of No Return
7. Breaking The Chain