Echte black metal fans willen niets liever thema's over dood, satan of strijdlustige paganistische verhalen. Ikzelf verslind elke soort van black metal en dat kan van pagan tot dit soort herrie gaan.
We hebben hier te maken met de eerste echte volledige cd van Abyssic Hate. Een eenmansband uit Australi van een heerschap dat de naam Shane Rout met zich meedraagt. Abyssic Hate is een vrij omstreden band in de black metal scene, vanwege de nogal extreme sympathien die meneer Rout er op na houd. Echter, de muziek word hier niet door benvloed en dat is misschien maar goed ook.
De stijl van Abyssic Hate zou kunnen worden omschreven als zeer minimalistisch doch effectief. Het minimalistische element vinden we terug in de riffs. Dankzij de rauwe productie zal het voor menig buitenstaander klinken als een hoop ruis, maar geoefende oren zullen toch de naargeestige sferen die de gitaarpartijen oproepen absoluut kunnen waarderen. Dankzij de herhaling en het slepende karakter van de muziek voel je je ontzettend eenzaam en alleen. Alleen de kou voel je nog en de vocalen doen je nekharen overeind staan.
Opener Depression Part I brengt je gelijk al in dit soort sferen. Een droevige krasserige riff word slechts ondersteund door traag drumwerk en wie beter luistert kan tussen de lagen door ook nog zweverige melodien ontdekken. Een versnelling treedt op en dankzij de hoge krijsvocalen is een vergelijking met Burzum natuurlijk snel gemaakt. Shane ontkent zijn inspiratiebron ook niet, maar toch klinkt dit wel weer net even anders. De muziek is een stuk trager en door deze factor ook een heel stuk wanhopiger.
Na ongeveer 13 minuten gaat het eerste nummer over in het uiterst genietbare Betrayed. Deze song is over het algemeen iets sneller en agressie speelt een belangrijkere rol. Ook is er wat meer variatie aangebracht in de riffs en is onderliggende enigszins melodieuze laag wat meer aanwezig. De ijzige productie zorgt er voor dat je wederom alles om je heen vergeet en diep wegzakt in een vreemde trance. Zoals het hoort bij dit soort depressieve black metal.
Even later volgt dan Depression Part II en ondanks de kortere speelduur van 7 minuten, is het traagheid troef. De vocalen klinken beangstigend en de doorraggende riffs zorgen voor pijnlijke taferelen in je gehoorkanaal.
Na deze drie uitstekende rauwe nummers komen we dan afgepeigerd aan bij het klapstuk. De ijzig koude en kwaadaardige kraker Despondency. Het muzikale recept is weinig veranderd, maar na drie nummers komt elke wanhoopskreet nog weer harder aan en de riffs snijden steeds dieper door je ziel.
Het outro van dit nummer verdient nog een speciale vermelding, want langzamerhand schakelt de rauwe bak herrie over op kalme en angstig klinkende ambient. Dit speciaal door Raison d'Etre opgenomen stuk minimalisme is de perfecte afsluiting voor een geweldig black metal album als dit. Vier lange nummers kwamen voorbij en Abyssic Hate wist te overtuigen.
Shane heeft dus werkelijk een ijzig koude en bitter rauwe schijf afgeleverd. De demo's waren al aardig, maar dit is een zeer genietbaar werkstuk. Velen zullen de muziek verafschuwen, maar luisteraars die de kwaadaardige oorsprong van de black metal volledig begrijpen kunnen absoluut overgaan tot aanschaf.
Dit is niet voor iedereen weggelegd, maar fans van Burzum of misschien zelfs Xasthur weten wat ze hiermee moeten. De normale versie is waarschijnlijk uitverkocht, maar No Colours heeft het dit jaar uitgebracht in een mooie digi pack. Zeer goede schijf!
Tracklist
1. Depression Part I
2. Betrayed
3. Depression Part II
4. Despondency
