Helaas was de detailhandel zo omstreeks 1989 niet bepaald metalgezind en was er van zoiets als het internet nog geen sprake, dus moest ik mijn toevlucht nemen tot het kopen van gekopieerde cassettebandjes, aangeboden in metalbladen… (o nostalgie…)
Ik weet het nog goed, het was op de aardschokdag van ’91 of ’92, daar wil ik vanaf zijn, dat Paradise Lost optrad samen met bands als Dream Theater en Tool. Zanger Nick verkondigde met trots dat ze de enige echte metalband op dat festival waren. Ironisch genoeg klinken ze tegenwoordig als de glamrockversie van Depeche mode, en heeft Holmes zich een Hetfield-zangcursus aangemeten… Eeuwig zonde… Maar wat blijft staan is dit metal-document, een op zichzelf staand meesterwerkje…
Hoogtepunt van de plaat: ‘Rotting misery’