Het is erg makkelijk om elke Duitse metalband die in zijn moedertaal zingt (Duits dus ja) als Rammstein kloon te bestempelen, zoals zo vaak met In Extremo en Oomph! gebeurd. Het zelfde lot zou ook Schandmaul ten deel kunnen vallen. Geheel onterecht. Wel is de band te plaatsen in het rijtje van Subway II Sally en In Extremo, maar ontbeert daarbij mechanische of elektronische elementen.

Over blijft Duitstalige folkrock met een middeleeuws smaakje, dat het tot nu toe vooral in het thuisland erg goed doet. Wie Pech & Schwefel (Als pek en zwavel samenhangen. Blijven plakken, kleven, samenblijven.) is daarbij het stevigste en donkerste album tot nu toe. De veelvuldig toegepaste viool- en dwarsfluitklanken versterken het gevoel dat je krijgt als het gevaar en de onrust van een moeras wordt bezongen. "Der Sumpf" is net zo langzaam en tragisch als het onderwerp. De dubbelzang in "Das Duell" is beklemmend. Vrolijker en haast punkachtig gaat het eraan toe in het uptempo "Der Schatz", dat haast uitnodigt om te gaan dansen. Meer rechttoe rechtaan rock wordt er bedreven in de opener "Leb" en "Der Flucht", dat een heksenjacht-thema heeft.

Persoonlijk hoor ik liever het tijdloze - er wordt immers een verloren liefde bezongen - Kalte Spuren dan Rammstein's nieuwe single Amerika. Helaas denkt het Top 40 orgaan en het massaal volgende publeik daar anders over. Het instrumentale Folk You (Folk Dich?) stuit het ruim een uur durende feest af. Heb ik al gezegd dat Wie Pech & Schwefel een heel leuk en gevarieerd album is?

Tracklist:
1. Leb
2. Drachent�ter
3. Tyrann
4. Kalte Spuren
5. Geisterschiff
6. Das Tuch
7. Stein Der Weisen
8. Der Sumpf
9. Das Duell
10. Die Flucht
11. Der Schatz
12. Reich der Tr�ume
13. Klagelied
14. Verbotener Kuss
15. Folk You