Aan de composities op zich en de thematiek van de teksten ligt het niet, het probleem zit vooral in de uitvoering van het geheel. Zanger Prometheus doet zijn best om zoveel mogelijk variaties in zijn stem te leggen en probeert Rob Halford en King Diamond na te doen, maar zijn uithalen zijn bij vlagen zo slecht dat ik mijn lach niet kan inhouden. Ook het imago van de band is te kinderachtig (de gitaristen gaan door het leven als Dj Blood Sacrifice en Saucy Jack, de covertekening lijkt gemaakt te zijn door een puber die zich wil afzetten tegen zijn ouders) en de productie zou in 1985 al als verouderd worden bestempeld.
Maar toch…
Toch heeft dit album ook zijn charme en ik heb voortdurend het gevoel ‘met wat hulp zou dit album veel beter kunnen zijn’. Als ze het belachelijke imago over boord gooiden, de zanger zangles zou nemen en de band meer zou repeteren, als ze meer geld hadden gespaard voor een betere productie en voor een mooie lay-out hadden gezorgd, dan zou het dit een geweldig album kunnen zijn! Nu nekt deze band zich zelf jammer genoeg. Om nog eventjes op de teksten terug te keren, de onderwerpen zijn onder andere gebaseerd op het videospel Silent Hill en op literatuur van Lovecraft, Shelley en Simmons. Op de Medewerkerspagina van Metalfan kan u lezen dat mijn favoriete literair werk aller tijden het filosofisch science fiction werk ‘Hyperion’ is en het is dus leuk dat de heren een nummer over dit sublieme werk hebben geschreven.
Om toch nog een einde aan deze bespreking te lassen: het kon geweldig geweest zijn, maar helaas, ze verknoeiden het zelf.
Tracklist:
1. Welcome to hell
2. City of Gold
3. Hyperion
4. The long walk
5. Digital Neon
6. Eternally strong
7. Nectar of the gods
8. Prometheus unbound
.jpeg){kind=small}
